Interview | Thomas Dekker: 'Ik worstel nog dagelijks met depressieve gevoelens'

Onze partner Nieuwe Revu heeft in de editie van deze week een groot interview met Thomas Dekker. Interviewster Fleur Baxmeier gaat uitgebreid in gesprek met de oud-wielrenner die tegenwoordige veel gravelt aan de zijde van Laurens ten Dam.

Een openhartige Dekker vertelt dat het nog lang niet altijd even goed met hem gaat en doet uit de doeken dat hij zelf - achteraf - vindt dat hij niet heel erg geschikt is voor topsport. Hieronder vind je enkele passages uit het tweegesprek tussen Baxmeier en Dekker, dat naar aanleiding van zijn nieuwe boek Koersen Op Geluk plaatsvond.

Je zegt in je nieuwe boek dat weinig wielrenners na het ontdekken van hun dopinggebruik zo hard werden aangepakt als jij. Waarom was dat, denk je?

‘Hoge bomen vangen veel wind. Ik was een jongen met een snelle auto en een grote mond, dus dan ben je een makkelijke prooi. Ik kon ook niet echt eerlijk zijn, want ik moest van hogerhand een soort bullshitverhaaltje houden. In mijn vorige boek heb ik dat rechtgezet, want anders blijft dat je toch je hele leven achtervolgen. Ik kan nu alles doen in de wielrennerij, wat niet mogelijk is als je nog leeft in een soort leugen.’

Hollywood

Koersen op geluk begint waar je vorige boek eindigde: wielrencarrière afgesloten, al je zondes opgebiecht, schone lei. Hoe was dat voor jou?

‘Het professionele wielrennen was voorbij, maar de extremiteit en de mateloosheid gingen gewoon door. De hogesnelheidstrein waar ik op zat, verminderde op geen enkele manier vaart. Het aanvallen van het wereldduurrecord, verhuizen naar Beverly Hills; er is geen moment adempauze geweest.'

'Ik trok in Los Angeles in bij mijn veel oudere vriendin Nathalie. Zij is heel groot in de kunstwereld en heeft in het verleden films geproduceerd, maar ze heeft ook veel banden in de fashion. We vlogen de hele wereld over naar kunstbeurzen en filmevenementen en noem het allemaal maar op. Het was een baan op zich om dat allemaal mee te maken, want dat was allemaal een ver-van-mijn-bedshow. Ik ging eigenlijk compleet iemand anders z’n leven leiden.'

Een leven waarin het de normaalste zaak van de wereld was om te dineren met Ricky Martin of op skivakantie te gaan met Leonardo DiCaprio. Hoe was dat?

'Leonardo heeft vijf jaar lang een relatie gehad met een vriendin van de dochter van Nathalie, dus die zagen we vrij regelmatig. We gingen ook vaak eten met andere Hollywood-sterren en eigenlijk waren dat allemaal hartstikke aardige mensen, maar ze leven wel in een heel kleine wereld.'

'Ze zijn wereldberoemd, maar hun auto voltanken is een ander verhaal. De basale dingen uit het leven slaan ze over, want overal waar ze gaan is er publiek en worden er foto’s gemaakt. Daarom zijn ze eigenlijk vooral heel veel thuis. Hun bestaan is voor de buitenwereld heel groots, maar in werkelijkheid is het best intiem.'

Nathalie had twee healers in dienst die constant tot jullie beschikking stonden. Wat voor therapieën volgde je allemaal?

‘In die wereld weten veel mensen op een gegeven moment van gekkigheid niet meer wat ze moeten doen, dus dan gaan ze van alles uitproberen. Ik kreeg gewoon traditionele therapie, maar ik heb ook gehiket op lsd en in the middle of nowhere een ayahuasca-trip gehad. Je kunt het zo gek niet bedenken of wij hebben het gedaan.'

Depressieve gevoelens

Heb je de depressieve buien waar je in je boek over praat onder controle kunnen krijgen?

‘Achteraf heb ik daar al mijn hele leven last van, maar ik ben er lang aan voorbijgegaan. Eerst omdat ik alleen maar bezig was met wielrennen, daarna had ik bezigheidstherapie in de vorm van de wereld over vliegen. Maar onder de oppervlakte zijn de depressieve gevoelens er altijd geweest.'

'Dat is zeker niet weggegaan, sterker nog: het is iets waar ik elke dag mee worstel. Ik hik nu een beetje aan tegen medicatie. Dat heb ik nog nooit gedaan, omdat het mijn grote angst is dat je dan heel vlak gaat worden. Maar veel mensen hebben die ervaring helemaal niet en knappen er enorm van op, dus misschien moet ik het toch maar eens gaan proberen.'

Kun je je voorstellen dat een fabrieksmedewerker die dagelijks twaalf uur achter een lopende band staat jouw boek leest en denkt: wat klaagt die knul nou, hij heeft toch een prachtig leven?

‘Ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar die fabrieksmedewerker heeft waarschijnlijk nooit gedacht: ik pleeg nu zelfmoord. Van de buitenkant kan het nog zo fantastisch lijken, maar neem nu Hollywood: ik heb daar zoveel zielsongelukkige mensen gezien.'

'De meesten van hen kiezen er alleen voor om niet te delen dat ze zich niet lekker voelen, vraagtekens bij hun leven zetten of depressief zijn, maar ik vind het hypocriet om me anders voor te doen dan ik ben. Daarom zeg ik: ik heb een modus gevonden en dat is prima, maar ik ben niet supergelukkig. Als die fabrieksmedewerker zich een week zo zou voelen als ik, zou hij misschien wel tekenen voor zijn eigen situatie.’

Is er iets waar je naar uitkijkt?

‘Het lijkt me nog steeds heel mooi om een gezin te hebben. Er is weer een vriendin met wie het heel goed gaat. Ze doet promotieonderzoek op de genderafdeling van de VU, dus dat is een leven waar ik me echt niet mee kan bemoeien, haha. Het hoogst haalbare is dat ik gewoon een normaal en kalm leven ga leiden. Dat lijkt me ideaal.’

Het gehele interview met Thomas Dekker lees je dus in de Nieuwe Revu, vanaf nu verkrijgbaar.