“Hoe was jouw dag, schat?”, het is het clichébeeld van wat ’s avonds aan de Nederlandse eettafels de gespreksopener is.
Nu weet ik wel dat Demi Vollering na haar overwinning in de Strade Bianche waarschijnlijk niet diezelfde avond al met haar vriend boven een bord dampende rösti’s zat (ze wonen in Zwitserland), maar ik moest toch even aan dat beeld denken nadat ik alles wat er zaterdagmiddag in en na de koers gebeurde op me in had laten werken.
Even gillen en weer door
Wielrennen is immers ook werk. In dit geval dat van Demi Vollering en ze had een wat bijzondere werkdag achter de rug, to put it mildly. Nu is een werkdag waarbij je op twee dunne bandjes over een zootje losse steentjes in Toscane moet/mag rijden sowieso al wat aparter dan getalletjes in een Excelsheet invoeren of een dergelijke bezigheid.
Maar dat was nog maar de basis van haar werkdag. Dat ze over die steentjes moest stond al vast. Dat er opeens een losgeslagen paard voor haar neus liep niet.
“Nog wat meegemaakt, schat?”
“Mwoah ja… – hap rösti, smaksmaksmak – … toen ik demarreerde holde er daarna opeens een paard vlak voor m’n neus. Maar goed, even gillen en weer door. De koers wacht op niemand.”
Zo’n soort dialoog dus.
K*twijf
Over dat paard kom je nooit meer heen, maar daarna kon Demi haar vriend nog vertellen over een Amerikaanse die haar in de slotklim naar het plein in Siena in de hekken reed. Zo iemand zou je een k*twijf kunnen noemen, maar naar het schijnt bewaarde ze die term voor haar ploeggenote Lotte Kopecky.
Ach ja, je kent het wel. Sommige collega’s vind je nu eenmaal leuker dan anderen. En soms floept dat er dan even uit als je met hartslag 180 staat uit te hijgen op je werkplek – in dit geval is dat geen bureau onder een systeemplafond, maar een plein in Siena.
Na de laatste hap rösti – smaksmaksmak: “O ja, ik heb ook gewonnen trouwens.” Just another day at the office, maar dan met net wat meer grind, één paard en één trofee meer dan de gemiddelde Nederlander.