Wout van Aert spurt naar zege in E3 Saxo Classic na driestrijd met Van der Poel en Pogacar

Vroeg in de wedstrijd ontstond een kopgroep van vijf renners met onder anderen Mathis le Berre, Mathias Norsgaard en Kelland O'Brien, maar zij kregen nooit meer dan drie minuten voorsprong van het peloton. De finale werd uiteindelijk geopend toen Dries De Bondt, ploegmaat van Van der Poel, net voor de Taaienberg aanviel om mee te zijn als de grote renners zouden gaan.

De Taaienberg was namelijk het punt waarop het voor het eerst zou losbarsten. Dat gebeurde ook, want Mathieu van der Poel liet een eerste keer zijn benen gelden. Enkel Wout van Aert kon volgen, maar die had niet al te veel zin om op tachtig kilometer van de meet al mee te koersen. Tadej Pogacar reed vervolgens het gat dicht op het tweetal, terwijl de Sloveen op de Taaienberg heel ver van achter zat.

Een heel zwik renners kwam terug in de finale, waarna Søren Kragh Andersen (Alpecin-Deceuninck), Nathan Van Hooydonck (Jumbo-Visma) en Matej Mohoric ten aanval trokken. Ze dienden als overbruggingsgroep, want op de Stationberg - net op het moment dat onder andere Dylan van Baarle ten val kwam - versnelde Van der Poel nogmaals. Van Aert zat op zijn wiel, terwijl Pogacar het gat met zijn concurrenten wist te overbruggen.

Pogacar versnelt

Zo gingen we met zes koplopers de laatste vijftig kilometer in. Achter hen deed INEOS Grenadiers werk, maar zij zaten inmiddels te ver. Op de Paterberg nam Pogacar gedecideerd de kop, maar nadien kwamen de zes toch weer bij elkaar. Dus lag het zwaartepunt van de finale op de Oude Kwaremont. Pogacar reed daar andermaal de stenen uit de straat, maar kon Van der Poel niet doen kraken.

Van Aert had het wel zeer moeilijk en moest meerdere meters laten, maar hij gaf niet op en kon uiteindelijk toch terugkeren. Pogacar versnelde nogmaals op de uitlopers, maar werd opgehouden toen er een motor was omgevallen aan de top. Ook op dat moment zat de kopman van Jumbo-Visma op een klein gaatje, maar de drie bleven bij elkaar. Zo kreeg de E3 zijn gedroomde finale met de drie wereldtoppers.

In het vervolg lagen niet veel klimmetjes meer, want enkel de Karnemelkbeekstraat en Tiegemberg wachtten nog om een verschil op te maken. In 2021 werd Van Aert eens gelost door een aanval van Van der Poel op de Tiegemberg, maar deze keer volgden er geen aanval en leken de drie te vertrouwen op hun sprint. Achter de grote drie vormde zich een groepje met Matteo Jorgenson, Ivan García Cortina, Mohoric en Stefan Küng.

Pogacar, Van Aert en Van der Poel bleven hun beurten doen, maar de vier achtervolgers kwamen behoorlijk snel dichter bij de koplopers. Op 3,5 kilometer van de meet probeerde Pogacar de twee te verrassen, maar dat lukte hem niet. Zodoende werd het toch een sprint. Van Aert ging als eerste aan en was in een tweestrijd verwikkeld met Van der Poel, maar de Belg bleek net de snellere benen te hebben.