Column | De perfecte EK-tactiek, ondanks bondscoach Loes Gunnewijk

Zaterdagmiddag stond ik met een biertje in de hand (ik was niet aan het werk, geen zorgen) bovenop de VAM-berg. Op de schermen en in het echt zag ik Nederlandse vrouwen een koers rijden zoals ik ze die in het landenshirt nog nooit had zien afleveren.

LOESJE GUNNEWIJK JALALALA

Het benaderde perfectie. Eindelijk speelden de Nederlandse vrouwen in een kampioenschap het overtal en de sterkte van de ploeg eens uit. Wielrennen uit het boekje. Er was controle als er controle moest zijn, ze maakten de koers hard, vielen aan, met als kers op de taart de perfect getimede demarrage van Mischa Bredewold.

Daarna stopte de ploeg goed af, neutraliseerden ze aanvallen en hadden ze altijd Lorena Wiebes nog achter de hand als snelle vrouw. Dat bleek niet nodig, want Bredewold hield het vol en werd de verrassende Europese kampioene. Chapeau!

In alle euforie - het kan ook de drank geweest zijn - zette ik op de VAM-berg in: LOES-JE GUNNEWIJK JALALALA, LOESJE GUNNEWIJK JAAAAAALALALALA. De hele berg zong uit volle borst mee, en dat verdiende deze fel bekritiseerde bondscoach ook weleens na haar masterplan.

Terug naar de harde werkelijkheid

Die vorige alinea is helaas een leugen. In werkelijkheid stond ik na de koers bij het podium en zag daar naast een breed lachende Bredewold een wat bedompt kijkende Lorena Wiebes staan. Hoe zat dat? Ze was tweede geworden, maar een landgenote won. Dat is toch ook weer geen reden voor zo'n oorwurmgezicht?

Ik keek eens op mijn telefoon en zag dat het andermaal bonje was in het Nederlandse kamp. Die perfecte tactiek bleek niet de tactiek te zijn geweest. Wiebes keek zo boos omdat de afspraak was dat de Nederlandse ploeg in de laatste ronde (13,7 kilometer) niet meer zou aanvallen. Bredewold viel aan op zo'n 10 kilometer van de streep en dus was die afspraak geschonden.

Daar kun je van alles van vinden, maar ik ga hier even in op de afspraak an sich. Dat was namelijk een heel slechte afspraak. Je hoeft op zich geen briljant wielertacticus te zijn om in te zien dat op op dit parkoers juist een solo-aanval van een renster uit de tweede lijn in het vlakke deel van het laatste rondje het meest kansrijk was.

In die fase wordt er toch een beetje naar elkaar gekeken, de toppers willen hun pijlen niet verschieten met weldra de laatste keer VAM-berg. Het uitgelezen moment voor een aanval van iemand als Mischa Bredewold dus. Ze zag het, en ze deed het. De perfecte tactiek, met als enig manco dat het het de tactiek niet was.

Tekst gaat verder onder de advertentie

Tactisch perfecte koers, ondanks de bondscoach

Kijk, als ze niet solo was weggereden had Bredewold onmiddellijk de benen stil moeten houden, maar solo... Solo heb je altijd het meeste kans om te winnen; je kan pas winnen als je op kop rijdt, zou Cruijff zeggen. In een sprint blijft het afwachten. Wiebes is razendsnel, maar gegarandeerd is een overwinning niet, zeker niet met Lotte Kopecky aan boord, zeker niet op een aankomst vuilnisbergop.

Het is sneu voor Wiebes, maar op een niet vlak parkoers moet je als oppermachtige ploeg - want dat is Nederland - altijd als primair doel hebben om met iemand solo over de streep te komen. Enkel solo naar de meet rijden, garandeert winst, toonde ik al eerder op Cruijffiaanse wijze aan.

Dat Loes Gunnewijk dat niet ziet, diskwalificeert haar eens te meer als bondscoach. Nederland reed zaterdag tactisch de perfecte koers, ondanks onze bondscoach. Dat zou ze bij de KNWU toch eens aan het denken moeten zetten.