Het leuke aan wielrennen vond ik altijd dat het niets met de totaal op hol geslagen voetbalwereld te maken had. De voetbalwereld is, zeker de laatste jaren, echt een universum op zichzelf, bevolkt met totaal planeet-aarde-wereldvreemde miljonairs met koptelefoons op.
Wielrenners, fijne mensen!
Helaas moet ik constateren dat het wielrennen een beetje meegaat in die gekte. Wielrennen is ook nog steeds wel de sport waarin een lief sauzenmerk een crossploeg sponsort, er bij die wedstrijden enorme eenden langs het parkoers staan en Mathieu van der Poel, Filippo Ganna en Wout van Aert na Milaan-Sanremo samen op een veel te klein bankstel moeten plaatsnemen. Een sport waarin de heerlijke kneuterigheid nog hoogtij viert, kortom.
Daarbij zijn de meeste wielrenners ook wars van ‘voetballersgedrag’. Ze nemen allemaal de tijd voor een foto, staan de pers te woord zonder daarbij te doen alsof de journalist in kwestie staatsvijand nummer één is. Een koptelefoon dragen ze alleen tijdens de warming-up op smarttrainer voor een tijdrit. Het zijn meestal vriendelijke mensen, kortom.
Tuurlijk, Remco Evenepoel vertoont af en toe nog voetballersgedrag door wat explosief te reageren na een wedstrijd en behalve Evenepoel komt er ook nog wel eens een andere renner met een vinger voor z’n mond over de streep – of een ander treurig juichgebaar. Een enkeling schiet de kat van een minister uit San Marino dood met een luchtbuks.
Maar in de kern: profwielrenners, fijne mensen! (En zelfs Remco Evenepoel komt de laatste tijd steeds meer over als een wielrenner in plaats van een voetballer).
Tekst gaat verder onder de advertentie
Ziekte uit het voetbal
Dat wielrennen me steeds meer aan voetbal doet denken, komt door de fusiesoap waar we de afgelopen twee weken in zijn beland. Ik geef het direct toe: voor de bezoekcijfers van Wieler Revue zou ik elke maand wel een fusie willen.
Maar puur als wielerliefhebber vind ik het niet fijn. Ieder uur een nieuw geruchtje dat half waar blijkt te zijn. Die renner gaat daar voor rijden, mits deze renner vertrekt bij die en die ploeg, etc.
Ik geef het nog een jaar of wat en het wielrennen heeft een transferwindow met alles erop en eraan, inclusief de grootste ziekte uit het voetbal: het zinloos heen en weer schuiven van miljoenen onder het mom van ‘een transfersom’.
We staan erbij en kijken ernaar. Nu smullen we nog van de fusiesoap, maar straks verlangen we terug naar de tijd waarin elke wielrenner gewoon heel saai keurig z’n contract uitdiende en het grootste wielernieuws in het naseizoen de ingegroeide teennagel van Mathieu van der Poel was – niet schrikken, die heb ik even bedacht als uitsmijter van deze column.