Column | Gevonden voorwerp tijdens fietsritje: Visma-tijdrithelm

Afgelopen week hing de lente in de lucht en verruilde ik aldus de Zwift-wereld Watopia in voor de echte wereld. Dat is toch leuker. Hoewel ik Zwift een prachtig alternatief vind - zeker voor verkleumd in regen en kou rondrijden - maak je er toch niet mee wat je buiten op de échte fiets wel meemaakt.

Visma-tijdrithelm op paal te pronken

Neem nu m'n gravelritje van afgelopen dinsdag. Na het werk trok ik eropuit voor een rit van 50 kilometer. Ten zuiden van Groningen zijn een paar mooie zand- en gravelpaadjes en als je ze maar slim genoeg combineert, heb je een alleraardigst namiddagritje.

Bovendien kwam ik niet met lege handen thuis nadat ik de paden op en de lanen in was geweest. Ergens bij het dorpje Glimmen kwam ik van een zandstrook af, sloeg linksaf, en daar stond ineens zo'n gekke nieuwe Visma-tijdrithelm op een paal te pronken.

Ik vond het in eerste instantie een gekke plek om zo'n ding kwijt te raken en er stonden ook andere sponsoren op dan ik van de ploeg kende. Maar misschien hadden Richard Plugge en de zijnen de ANWB wel binnengehengeld als nieuwe sponsor. Je mist weleens wat, ook als redacteur van een wielerwebsite.

Ingenieus ingebouwd communicatiesysteem

Er stond ook grote telefoon op de helm. Die kende ik ook al niet van de Tirreno en Parijs-Nice, waar de renners van Visma voor het eerst met de helm reden.

Maar misschien was dit een prototype met een ingenieus ingebouwd communicatiesysteem, waarmee je bijvoorbeeld in geval van een lekke band of andersoortige pech kunt communiceren met iemand, zodat er een ploegleidersauto langskomt en een mecanicien je kan helpen. Je moet bij Visma | Lease a Bike nergens van staan te kijken. Ze testen alles.

Ik keek nog eens goed, zocht een plaatje op internet op van Vingegaard met het ding op z'n kop en kwam toch echt tot de conclusie dat dit er eentje was. Ja, iemand had z'n Visma-helm laten slingeren in de bosjes. Op een paal. Gek verhaal.

Ik kon de verleiding niet weerstaan en zette 'm op m'n hoofd.

https://twitter.com/zwoebe/status/1770122127812727225

Voor paal

De resterende kilometers vloog ik over het zand, grind en asfalt dat me weer thuis in Groningen bracht. Ik pakte kommetje na kommetje op Strava. Het voelde als een soort trance. Pas onder de douche vroeg ik me af of ik niet voor paal had gereden.

P.S. Mensen die me deze foto hebben zien maken, kunnen contact opnemen met Stichting Korrelatie of  Stichting Slachtofferhulp Nederland. Ik word inmiddels zelf ook geholpen.