Het Nieuwsblad zocht een jaar na Gino zijn dood vader Andreas op om te praten over zijn zoon, die geliefd was in de hele wielerwereld. "Elke minuut zit in mijn hoofd gebeiteld. In de trein had ik op mijn tablet de koers gevolgd. Ik had Gino nog zien rijden. Eenmaal in Bern was ik langs een shopping center gegaan. Boodschappen doen voor het weekend."
"Daar kreeg ik plots het ene berichtje na het andere. Op WhatsApp, via sms, mensen die belden. Of ik meer wist van Gino? Maar ik wist van niets. Anderen hebben het mij verteld. Dat er iets met Gino aan de hand was, dat ze een helikopter hadden laten aanrukken, alles."
Mäder werd vervoerd naar het ziekenhuis van Chur en Andreas werd opgedragen daar zo snel mogelijk naartoe te komen. "Maar hoe erg het was, wist ik nog niet. Iemand zei dat ik naar Chur moest. ‘Waarom zou ik dat doen?’, reageerde ik eerst nog. Chur is drie en half uur rijden van Bern. Van die schaafwonden zou hij ook zonder mij wel herstellen."
Stom accident
Op een gegeven moment kreeg Andreas een belletje van de ploegarts van Bahrain-Victorious, de ploeg waar Mäder voor reed. "Dan belde de ploegarts mij: ‘Andy, het is belangrijk dat je nú komt’. Maar nog altijd zag ik niet dat het zó ernstig was. Pas in het ziekenhuis drong het tot mij door."
Kwalijk nemen doet Andreas niemand. "Het is totaal geen gevaarlijke plaats", vertelt hij over de bocht waarin Mäder ten val kwam. "Je vraagt je af hoe iemand hier ooit kan sterven? Ernstig, ik kan niemand iets verwijten."
"Niet de organisatoren van de Ronde van Zwitserland, laat staan iets of iemand van zijn ploeg. Daar ben ik blij om: stel je voor dat zijn dood te vermijden was. De gedachte zou ondraaglijk zijn. Neen, dit was gewoon een stom accident, finito."
- Cor Vos