Column | Nu Mathieu van der Poel ook fanboy is: ik wil een Puck-pyjama en Puck-poster (Puck de Duck is al een feit)

Met verwondering keek ik recent naar de taferelen rond de Johan Cruijff Arena toen Taylor Swift er - meen ik - twee avonden optrad. De Amerikaanse zangeres heeft best een paar aardige deuntjes, maar om er nu dagenlang met je slaapzakje te gaan liggen voor haar optreden... Haar fans, de Swifties deden het wel. Na gisteren begrijp ik het wat beter. Ik ben een Puckie.

Puck Pieterse durft te koersen

Ik durf er eindelijk voor uit te komen. Mijn Puckie-schap gaat natuurlijk niet over Puck Moonen, maar over de enige echte Puck die er toe doet in het wielrennen, sinds gisteren nog weer ietsje meer: Puck Pieterse. Al sinds ze als 18-jarige opeens brutaal tussen de grote mevrouwen opdook in de cross, volg ik haar verrichtingen. Inmiddels is ze zelf op 22-jarige leeftijd eigenlijk al zo'n grote mevrouw, maar nog altijd met de speelsheid van een 18-jarige - of misschien zelfs wel die van een 6-jarige.

Gisteren in Luik legde ze Demi Vollering erop in de sprint van de vierde etappe van de Tour de France Femmes. Dat deed ze op een slimme manier - ze wist dat Vollering en Niewiadoma voor het klassement reden en kon dus wat pokeren. Maar ook gewoon door het heft in handen te nemen. Ze maakte de koers al hard op de Redoute.

Iemand die de knuppel gewoon in het hoenderhok gooit, dat is wat het vrouwenwielrennen soms toch een beetje miste. Bij de mannen zien we het de toppers geregeld doen: gewoon durven koersen. Puck Pieterse deed het gisteren bij de vrouwen ook en het loonde. Naast de ritzege ook nog eens de bollen en het wit.

Mathieu van der Poel zal een beetje van zichzelf - ook in zijn jonge jaren - herkend hebben en bracht op Instagram een saluut aan Puck Pieterse.

Over de Puck-drempel

Het saluut van Mathieu bracht mij ook over de drempel. Een coming out. Als man van 41 - een objectieve journalist bovendien -hikte ik er toch wat tegenaan. Maar ik zeg het nu gewoon onomwonden: ik ben fan van Puck Pieterse. Ik hang een Puck-poster boven m'n bed en ga in een Puck-pyjama slapen. Als ze nog niet op de markt zijn, dan laat ik ze zelf wel vervaardigen.

Daarna stap ik in de auto richting Frankrijk. Eindbestemming Bourg-d'Oisans. Ik ga dagenlang aan de voet van Alpe d'Huez liggen - in m'n nieuwe Puck-pyjama - tot Puck er zondag een showtje komt opvoeren. Doet ze er niet mee om de prijzen, dan rijdt ze 'm al wheelieënd omhoog. Als vers Puckie sta ik luid te gillen als ze passeert.

Een eerste stap in mijn fanschap: per direct hernoem ik de grote gele X20 Badkamer-eend die ik in m'n woonkamer heb staan - het hele verhaal daarachter lees je hier en hier. Het kortere, nieuwe verhaal: de eend heette Eli, de duck heet nu Puck. Hij is geel. Dat is waarschijnlijk wat te veel van het goede, maar ik doe hem vandaag al een bolletjestrui aan.