Column | Mijn wielerheld Robert Gesink stopt en daarom wil ik géén standbeeld voor hem

Wie mijn columns op deze website een beetje volgt - dat doe je waarschijnlijk niet, je leest dit omdat je algoritme je hierheen stuurde - weet dat ik na haar etappezege in de Tour de France Femmes mijn coming out had als fan van Puck Pieterse en erover denk Puck-pyjama's op de markt te brengen. Ook over Tadej Pogacar heb ik weleens de loftrompet afgestoken. Nogal andere persoonlijkheden dan Robert Gesink.

Eet een wiel op als ik Gesink dat zie doen

Maar toch heb ik ook een zwak voor Robert Gesink. Misschien nog wel een groter zwak dan voor de spring-in-het-veld-types Pieterse en Pogacar. Zie jij Gesink al op een eenwieler voorbij komen fietsen of een kek filmpje opnemen waarbij hij al wheelieënd door de McDrive rijdt? Laat dat soort gekkigheid maar aan de twee extraverte P's over.

Robert Gesink heet een nuchtere Achterhoeker te zijn. Een cliché van jewelste natuurlijk, maar ook wel waar in zijn geval. De dag dat ik Gesink op een eenwieler de geinponem zou zien uithangen, eet ik het wiel van zo'n ding op.

In aerohouding over de streep

Twee wielen. Dat is al jarenlang het leven van Robert Gesink. Twee wielen en tienduizenden kilometers asfalt - hij tikt de 200.000 al wel aan denk ik, in z'n inmiddels zeventien jaar lange profcarrière, waar vandaag in de slottijdrit van de Vuelta een einde aan komt. Waarschijnlijk zal hij gewoon in aerohouding over de streep komen in Madrid. Een voorbeeldprof tot de laatste meter. Misschien een klein handgebaar. Dit was het. Groetjes.

Robert Gesink is niet van de persoonsverheerlijking. Alleen al het feit dat hij in z'n carrière van kopman transformeerde tot meesterknecht zegt veel over 'm. Welke andere prof die ooit zesde werd in de Tour de France zou jarenlang alsof het niets is z'n ballen eraf draaien voor anderen?

Eren met geen standbeeld

Het is daarom dat ik Robert Gesink wil eren met geen standbeeld. Hij verdient het wel. Op een plein in Varsseveld ofzo. Z'n lange gestalte met een fiets erbij natuurlijk, en een geboetseerde condor die op z'n arm zit. Ik zie het heus wel voor me. Maar doe toch maar niet.

In plaats daarvan kunnen wij wielerliefhebbers Gesink beter eren door iedere keer dat we buiten zijn een blikje, plastic wikkel of ander zwerfvuil mee te nemen. Dat deed Gesink zelf ook altijd als hij ging trainen, postte hij eens op Instagram in een poging om de natuur er wat beter op te maken.

Misschien kunnen we dan van al die wikkels en blikjes toch nog eens een kunstwerk voor 'm maken. Maar eigenlijk denk ik dat we Robert Gesink het meest recht doen door af en toe gewoon even aan 'm te denken. Die grimas, beukend op kop van het peloton. Wat een kerel!