Analyse | Wie waren de beste klimmers dit seizoen? Deze 10 renners fladderden volgens ons het best omhoog in 2024

10) Mikel Landa

Her en der werd er nog wat lacherig gedaan over de overstap van Mikel Landa naar Soudal Quick-Step. De ervaren Spanjaard (nu 34) te oud zijn om de klimluitenant van Remco Evenepoel te zijn. In de loop van 2024 veranderde dat beeld volledig. Landa reed als herboren en behoorde steevast tot de beste klimmers.

Zo reed hij na een ongenaakbare Tadej Pogacar het best bergop in Catalonië, waar hij tweede werd in het eindklassement. Vervolgens kwam de Tour de France, waarin hij in het eerste deel na Pogacar, Vingegaard en kopman Evenepoel de beste klimmer was. De Spanjaard eindigde uiteindelijk als vijfde in de Tour.

In de Vuelta mocht hij voor zijn eigen kans gaan. Aanvankelijk ging hij met de beste klimmers omhoog, maar tegen het einde van zijn thuisronde was het beste er af bij Landa. Hij zakte in de slotweek uit de top vijf en werd vervolgens achtste.

9) Ben O'Connor

Hij was natuurlijk dé verrassing van de Vuelta, maar ook in de rest van het seizoen ging Ben O'Connor uitstekend omhoog. De Australiër was in februari al goed. Na een solozege in klimkoers Vuelta a la Murcia won hij op Jebel Jais in de UAE Tour. Ook in de Tirreno-Adriatico ging hij met de voorsten mee omhoog - ver achter Jonas Vingegaard weliswaar.

Vervolgens kwam de Giro, waar Pogacar natuurlijk de show stal, maar waar O'Connor ook zeer verdienstelijk rondreed. De kopman van Decathlon-AG2R werd derde in de bergetappe naar Prati di Tivo en behoorde in de zwaarste bergritten tot de beste klimmers, resulterend in een vierde plek in het eindklassement.

Zijn beste klimmersvorm liet O'Connor zien in de Vuelta, met de rode trui om zijn schouders. Nadat hij de leiding via een onwaarschijnlijke en onverwachte solozege had veroverd, verdedigde hij die met hand en tand. De rode trui had hem duidelijk vleugels gegeven, want O'Connor vloog nadien omhoog.

Primoz Roglic was uiteindelijk een maatje te groot, maar de Australiër kon pure klimmers Enric Mas en Richard Carapaz uitstekend bijbenen. Zodoende beëindigde hij de Vuelta als de nummer twee.

8) João Almeida

UAE Team Emirates is meer dan Tadej Pogacar alleen. De ploeg zit bomvol kanonnen die zelf ook grote koersen kunnen winnen. Zo ook João Almeida, die toch zeker tot de beste klassementsrenners en klimmers van zijn generatie behoort. Ook dit jaar was de Portugees weer aardig op dreef, al was dat regelmatig in een dienende rol.

Almeida reed in dienst van Pogacar het peloton bergop al aan gort in de Ronde van Catalonië. Vervolgens stal hij samen met Adam Yates de show in de Ronde van Zwitserland, waar de Portugees tweede werd en twee ritten won. In de Tour was hij opnieuw een van de meesterknechten van Pogacar.

Almeida probeerde in dienst schaduw een goed klassement te rijden. Dat lukte, want de Portugees eindigde als de nummer vijf bij zijn Tourdebuut. Hij werd vijfde, zevende en zesde op Plateau de Beille, Isola 2000 en Col de la Couillole.In de Vuelta mocht Almeida voor eigen kans gaan en ging hij van start als een van de grote favorieten. De Portugees moest echter na negen etappes opgeven met corona.

7) Richard Carapaz

Als winnaar van een etappe en de bolletjestrui in de Tour de France behoort Richard Carapaz natuurlijk tot de beste klimmers van 2024. Maar de renner uit Ecuador deed nog veel meer mooie dingen begop dit jaar. Dat begon al in februari, toen hij een bergrit in de Tour of Colombia won. Vervolgens won hij in april won hij de koninginnenrit van de Ronde van Romandië.

Hierna richtte Carapaz zijn pijlen op de Tour de France. De kopman van EF Education-EasyPost werd echter ziek in de Ronde van Zwitserland, waarop hij besloot het klassement in de Tour uit zijn hoofd te zetten. Ook nadat hij na twee ritten plots in het geel reed, hield hij zich aan dat plan. Carapaz verloor tijd en koos voor de aanval in de bergetappes.

Met resultaat, want de Girowinnaar van 2019 reed formidabel omhoog. Hij won op Superdévoluy, werd vierde op Isola 2000 en derde op de Col de la Couillole. Dit leverde hem de eindwinst in het bergklassement op.

Vervolgens was Carapaz ook in de Vuelta weer sterk, maar het niveau van de Tour haalde hij er niet. De Ecuardoriaan werd tweede in de memorabele etappe naar Granada en vierde op de Picón Blanco, waarna hij de Ronde van Spanje eindigde op de vierde plaats.

6) Adam Yates

Sinds zijn overstap naar UAE Team Emirates behoort Adam Yates tot de beste klimmers van het peloton. Ook dit jaar weer. Hij won de Tour of Oman na een dubbelslag op Green Mountain en stal de show met de zojuist genoemde Almeida in de Ronde van Zwitserland. Het UAE-duo pakte uit met het ene na het andere één-tweetje.

Yates won uiteindelijk het eindklassement en trok daarna (net als Almeida) als meesterknecht voor Pogacar naar de Tour. Daar fungeerde Yates als gangmaker voor de Sloveen in de bergen. Zo was hij - met zijn explosieve benen - de vooruitgestuurde springplank van Pogacar op weg naar Pla d'Adet. Aan het einde van de Tour richtte Yates zich wat meer op zijn eigen klassement, resulterend in een zesde plek op de eindrangschikking.

In de Vuelta startte hij was wisselvallig, waarna een klassement onmogelijk leeg. Hierdoor kon de kleine Brit alles geven in de zware bergrit naar Granada (met twee maal de Alto de Hazallanas). Yates haalde uit met een fenomenale solozege. Hiermee vocht hij zich terug in het klassement, maar gedurende het vervolg van de Vuelta zakte hij weer weg. Yates werd uiteindelijk twaalfde.

5) Remco Evenepoel

Dat Remco Evenepoel tot de drie beste wielrenners van de wereld behoort, is geen twijfel mogelijk. Maar we hadden niet verwacht dat hij tot de vijf beste klimmers van dit seizoen zou behoren.

En toch is het zo, want Evenepoel klom als nooit te voren bij zijn Tourdebuut. De kopman van Soudal Quick-Step moest uiteraard zijn meerdere erkennen in Tadej Pogacar en ook Jonas Vingegaard ging bergop een aantal keren te hard.

Maar tot diens uitvallen kon Evenepoel het tempo van Primoz Roglic wél bijbenen. Bovendien klom hij steevast beter dan klassementsrenners en klimmers als Carlos Rodríguez, Santiago Buitrago, Simon Yates en Giulio Ciccone. Evenepoel eindigde uiteindelijk op het podium in de Tour de France. Hij werd derde en veroverde de witte trui voor beste jongere.

4) Enric Mas

Enric Mas reed in 2024 een typisch Mas-seizoen. In het voorjaar was het niet goed, maar ook zeker niet slecht. In de Tour begon hij vervolgens matig, maar werd hij richting de derde week steeds beter. In de Vuelta was hij uiteindelijk op zijn best. Vooral bergop was hij weer eens in topconditie.

De kopman van Movistar was zelfs zó goed, dat hij halverwege de Ronde van Spanje tot topfavoriet voor de eindzege werd gebombardeerd. De vroege (en onverwachte) machtsgreep van Ben O'Connor zorgde voor een harde koers met regelmatig een man-tegen-man gevecht in de bergen. Mas toonde zich in die gevechten een aantal keren oppermachtig. Zo reed hij Primoz Rolgic een paar keer op achterstand.

Vooral Mas' aanval op weg naar Granada was indrukwekkend. In deze doldwaze etappe lostte hij al zijn concurrenten en kwam hij met een minuut voorsprong boven op de laatste beklimming van de Alto de Hazallanas.

In lange afdaling verspeelde hij helaas zijn ruime voorsprong, maar duidelijk was dat hij op dat moment de beste klimmer in de Vuelta was. Aan het einde van de ronde moest hij dan toch zijn meerdere erkennen in de ervaren Roglic, waarna Mas als derde eindigde, vlak achter O'Connor.

3) Primoz Roglic

Het bekende recept bij Primoz Roglic in 2024: hij viel uit in de Tour en revancheerde zich met Vuelta-eindwinst. Het klinkt zo simpel, maar het was o zo knap van de ervaren Sloveen, die in het voorjaar ook al bij een valpartij betrokken was. Niet zomaar een valpartij, maar dé valpartij van de Ronde van Baskenland.

Ook Rolgic stond voor een lange revalidatie richting de Tour. En ook hij slaagde erin om op tijd fit te geraken. Wat heet, de kopman van Red Bull-BORA-hansgrohe (toen nog zonder Red Bull) was ouderwets oppermachtig in het Critérium du Dauphiné. Ook in de beginfase van de Tour was de Sloveen goed in vorm, al werd al snel duidelijk dat Vingegaard en vooral Pogacar te hard omhoog gingen.

Halverwege de Tour sloeg het noodlot echter toe voor Roglic, die hard ten val kwam en de ronde moest verlaten. Via een razendsnel en wonderlijk herstel van een breuk in de ruggenwervel kon hij starten in La Vuelta. In het eerste deel van de Spaanse ronde was hij sterk, maar nog niet des Roglic'. Aan het einde van de Vuelta was hij pas écht in topconditie. Bergop was er niets te doen aan zijn klasse, waarna Roglic zijn vierde eindzege binnensleepte.

2) Jonas Vingegaard

In 2022 en 2023 konden we hem zonder twijfel bovenaan dit lijstje zetten. Dit jaar moet Jonas Vingegaard echter zijn meerdere erkennen in Pogacar. In het voorjaar was daar nog geen sprake van, want de wijze waarop Vingegaard huishield in Tirreno-Adriatico (met solozeges in beide bergetappes) was fenomenaal. De immens zware valpartij in het Baskenland gooide echter roet in het eten.

Vingegaard lag volledig in de kreukels en zijn deelname aan de Tour de France hing aan een zijden draadje. Samen met Team Visma | Lease a Bike slaagde de titelverdediger erin om aan de start van de Franse rittenkoers te verschijnen, al waren er wat twijfels. Want daar waar Pogacar dit jaar nóg een stap voorwaarts had gezet, reed Vingegaard de Tour na een gebrekkige voorbereiding. Die twijfels waren terecht, want de Tourwinnaar van 2022 en 2023 moest duidelijk zijn meerdere erkennen in Pogacar.

De Deen versloeg zijn rivaal nog wel een keer, want hij zorgde voor een memorabele comeback in de etappe naar Le Lioran, waar hij Pogi versloeg in een sprint-a-deux. Verder kon hij de Sloveen geen strobreed in de weg leggen op weg naar diens Tourzege. Vingegaard was dan wel overduidelijk 'the best of the rest', zowel in het eindklassement als bergop. Evenepoel probeerde hem wel te verschalken, maar op de langere cols was de Deen duidelijk beter.

1) Tadej Pogacar

Tsja, wat valt er nog te zeggen over de klimprestaties van Tadej Pogacar... Die waren simpel gezegd briljant. De Sloveen begon al met zijn heerschappij bergop in de Ronde van Catalonië, waar hij drie aankomsten bergop op zijn naam schreef. In de Giro was hij opnieuw oppermachtig. Pogacar won vijf bergetappes: op Oropa, op Prati di Tivo, in Livigno, in Santa Cristina Valgerdana en over de Monte Grappa.

Aan het begin van de Tour twijfelde een enkeling of de kopman van UAE Team Emirates hetzelfde niveau zou halen. Met die twijfels maakte Pogacar al op dag vier korte metten, toen hij aanviel op de Col du Galibier en zegevierde in Valloire. Het Sloveense wonderkind won uiteindelijk ook de twee zware Pyreneeënritten en de twee zware Alpenritten aan het slot. Opnieuw vijf gewonnen bergetappes dus.

Op de slotdag van de Tour won Pogacar ook nog eens de klimtijdrit over de Col d'Èze. Daarmee sloot hij zijn dubbele optreden in de Giro en de Tour in stijl af. Hij behaalde de legendarische dubbele eindzege en deed dat vooral door zijn heerschappij bergop. Tadej Pogacar was dus duidelijk de beste klimmer van 2024, met een verschil ten opzichte van de rest dat we mogelijk nooit meer gaan zien.