Grace Brown over haar plotselinge stoppen: 'Bij de vrouwen gebeurt het veel vaker dat de partners achterblijven in Australië'

Grace Brown zwaait het peloton op het 32-jarige leeftijd uit. De Australische werd dit jaar zowel olympisch- als wereldkampioen tijdrijden en in het voorjaar won ze ook al Luik-Bastenaken-Luik. Een droomseizoen, maar toch houdt ze ermee op. Waarom in vredesnaam? We spraken haar uitgebreid over hoe het is om als Australische naar Europa te moeten verkassen. In ons meest recente magazine lees je het hele interview. Hier alvast een flink stuk!

Realiseer je je al dat het voorbij is?

“Het besef begint langzaam in te dalen nu ik weer in Australië ben. Het is vreemd om te beseffen dat ik me niet meer druk hoef te maken over m’n voeding en mijn training. Het is een grotere uitdaging dan ik vooraf had gedacht. Het enige wat ik nu hoef te doen is fit blijven. In plaats van de beste atleet zijn die ik kan zijn.”

Voelt het als een opluchting?

“Tijdens mijn laatste zware trainingssessies was het fijn om te weten dat het er bijna op zat. Toch ga ik het ook wel missen hoor. Het gaf ook altijd veel voldoening tijdens mijn carrière om de limieten op te zoeken in de sport.”

Was het moeilijk om de knoop door te hakken?

“De beslissing was op zichzelf niet zwaar. Ik voelde al langer aan dat mijn tijd in de wielersport een eindpunt had rond dit jaar. Het is best zwaar geweest om mijn carrière in Europa uit te bouwen terwijl mijn leven zich in Australië afspeelt. Dus ik speelde al een paar jaar met de gedachte om er mee te stoppen. Aan het begin van dit jaar voelde ik me zeker over mijn beslissing. Andere jaren was er nog steeds dat gevoel dat ik niet alles uit de sport gehaald had.”

Moeilijk in Europa

Leg eens uit waarom het voor moeilijk was om in Europa te leven?

“Het is voor elke Australische atleet anders. Er zijn genoeg voorbeelden van sporters die hun leven in Europa goed kunnen vormgeven. Vooral voor mannen is het gemakkelijker. Over het algemeen gaan hun vrouwen gewoon mee naar Europa en blijven ze daar ook na hun carrière. Bij de vrouwen gebeurt het veel vaker dat de partners achterblijven in Australië en dan wordt het een lange afstands-relatie. Als je een gezin wil starten is het niet echt een optie om in Europa te blijven."

"Mijn echtgenoot heeft een bedrijf in Melbourne en voor hem was het geen optie om naar Europa te verhuizen. Het is dus zeker niet zo dat ik het leven in Europa niet waardeerde. Het is gewoon makkelijker om in je thuisland heb wonen. Als ik in Italie iets administratiefs moest regelen duurde het altijd een tijdje voor het geregeld was."

Tot slot: heb je alles uit je carrière gehaald?

“Natuurlijk kan het altijd beter. Fysiek gezien heb ik mijn beste niveau wel behaald. Maar wat betreft het koersen op de weg waren er zeker aspecten waarin ik me nog kon verbeteren. Ik was niet de agressiefste renster in het peloton. Ik gebruikte mijn ellebogen niet om m’n positie te verzekeren. Ik wilde altijd uit het gedrang blijven aangezien ik niet het risico wilde lopen om te vallen. Dat was het me gewoon niet waard. Gelukkig was ik vaak sterk genoeg om door de wind naar voren te rijden.”