Geen stront aan de knikker: Dumoulin wint gewoon de Giro

Gingen Tom Dumoulin en Mikel Landa daar even mijn voorspelling voor de slotweek in de prullenbak gooien?

Hoe durven ze. Ik citeer: "Slotweek Giro? Drie keer ritwinst Landa, roze voor Dumoulin in Milaan. Schrijf 'm maar op."

En verdomme - excuses voor het woordgebruik - 222 kilometer later zag mijn wereld en die van iedere wielerliefhebber er helemaal anders uit.

"Dit is echt shit", verwoordde Dumoulin treffend zijn eigen gevoel en het gevoel van een hele natie. Tenminste, naar wat ik las is iedereen Dumoulist.

Zat 'ie daar ineens. Te kakken langs de weg. Wat een hilarisch beeld, waarbij je tegelijkertijd dacht: 'dit is toch niet waar?' Alweer een Nederlander die in gewonnen positie iets overkomt wat niemand zal overkomen.

Terwijl mijn Landaïsme enorm werd aangewakkerd - de Spanjaard heeft bergop met afstand de mooiste stijl die me oude tijden laat herleven - was in de achtergrond een roze trui aan het vechten. 'Vechten, vechten, vechten' was het relaas van de Dumoman.

En wat heeft hij gevochten. Gestreden als een echte leider. Hij reed harder dan de groep Mollema op de Umbrailpass. Het kenmerkt de relatieve zwakte in die groep, al zegt het meer over de sterkte van Dumoulin.

Jammer vond ik zijn uitspraak 'zonder pech was ik makkelijk bij Nibali en Quintana gebleven'. De wat-alsjes zijn voor mensen die zichzelf wielerjournalist durven te noemen. Niet voor de renners. Laat het maar lekker zien op weg naar Ortisei, dat je er makkelijk bij blijft. En smijt ze dan nog maar eens uit je wiel.

En de rest van de week? Daar zijn we niet bang voor. 

Dumoulin gaat de Giro winnen. Schrijf 'm maar op.

Foto: Cor Vos