Column | Denken aan Fabio

Ik weet niet hoe het met u als wielerliefhebber zit, maar iedere keer als er een wielrenner met een doodsmak over de boarding of tegen de grond klettert, met traumahelikopters en alle daarbij behorende ellende als gevolg – helaas gebeurt het veel te vaak – vernauwt mijn wereld zich tot wielrennen en wielrennen alleen. Corona bestaat even niet meer; Trump heeft niks raars gezegd.

Gisteren na de val van Fabio Jakobsen was dat niet anders. Het gevoel was zelfs sterker dan 'normaal', waarschijnlijk omdat het om een landgenoot ging die ik bovendien ook nog eens (kort) interviewde toen hij in 2016 als 19-jarig mannetje De Slag Om Norg won. Hij gaf toen al een ontwapende indruk. Ik bleef ‘m op de voet volgen. In de jaren die volgden ontpopte hij zich als topsprinter, maar hij bleef ook vooral die ontwapenende, goedlachse Fabio.

En die Fabio vloog gisteren met 80 kilometer per uur over en tegen de boarding in Katowice. Ik zag het live gebeuren op Eurosport 2 en zat vrijwel direct op de Planeet Wielrennen. Een nieuwsartikel tikken voor deze site. Twitter continu verversen. M’n wielerwhatsappgroepjes checken. Hopen op goed nieuws.

Ik kookte wat voor mezelf. Met telefoon in de hand wist ik m’n kabeljauwburger nog net te redden van een zwartgeblakerde toekomst in de vuilnisbak. Later op de avond zette ik een film aan op Netflix. The Judge. Veel meer dan dat het over een rechter ging, kan ik er geloof ik niet meer over vertellen. Ik moest denken aan Fabio. Uiteindelijk viel ik in slaap.

Vanochtend ging de wekker. Ik zette de radio aan. De dj van dienst liet een inbeller aan het woord die heel enthousiast vertelde over zijn baan als bermmaaier. Diezelfde dj verslikte zich even later in zijn sinaasappelsap. Het ging over het afgelasten van de introductieweken voor studenten vanwege corona. Femke Merel van Kooten was – surprise surprise – uit Henk Krols nieuwe partij gestapt. Er was een supermarkt in het Zeeuwse Hoek die fietsbellen op de winkelwagentjes had gezet als coronamaatregel.

Waarom hebben die mensen op de radio het niet over Fabio?!, dacht ik enigszins verontwaardigd. Niet veel later drong tot me door dat die mensen Fabio Jakobsen misschien wel helemaal niet kennen. Voor hen is de Planeet Wielrennen een nog onontdekt hemellichaam. Kortom; het besef dat de wereld schijnbaar doordraait. Gelukkig ook voor Fabio, lijkt het.