Maratona dles Dolomites: in het wiel van Froome, kaasplankjes op de Giau en afzien

Je moet er even vroeg voor opstaan, maar dan heb je ook wat. Het is 6.54 uur in de ochtend als ik op 1 juli 2018 mijn Garmin indruk voor 139,69 schitterende kilometers door de Dolomieten. Ik heb dan al een flink ontbijt achter de kiezen en met 9000 anderen koukleumend staan wachten tot de plaatselijke priester zijn zegen over ons had uitgesproken - zeg je dat zo? Ik ben niet zo bekend met katholieke gebruiken...

Froome

Met het koukleumen voor de start is meteen het enige negatieve aspect van de Maratona dles Dolomites benoemd. Want wat is het een prachttoertocht en wat is-ie goed georganiseerd! Met 4000 hoogtemeters is het de hele dag klimmen en dalen, maar hij is 'slechts' (deze aanhalingstekens waren nooit meer op z'n plek..) 140 kilometer en daardoor wellicht wat minder zwaar dan de Marmotte, die richting de 180 kilometer gaat - bovendien kun je ook voor een kortere lus kiezen, die de gevreesde Giau niet aandoet.

Dat was ik niet van plan. En onderweg gaat het zelfs zo lekker dat ik in het wiel van Froome de beklimmingen van het befaamde Sella-rondje opfiets. Oké, Justin Froome, maar toch...

Apfelstrudel en hoempapa

Na het koukleumen bij de start zorgen de Campolongo en de Pordoi ervoor dat ik lekker warm word. Bovendien is de lucht strakblauw en kan ik ondanks de duizenden andere fietsers gewoon m'n eigen tempo rijden als ik een beetje slalom. Het is voor mij nergens echt filerijden op het drukke eerste deel. Kortom, wat wil een mens nog meer op een zaterdagochtend?

Een apfelstrudel, dat wil een mens nog meer op een zaterdagochtend. En dat kan, want de vele bevoorradingsplekken van de organisatie zijn van alle gemakken voorzien.

Zo zat ik dus tussen de Passo Sella en de tweede keer de Campolongo heerlijk van een apfelstrudel te smikkelen, terwijl er een groepje Zuid-Tiroler muzikanten gezellige hoempapa speelde. Onderweg kom je meer van dat soort muziekgroepjes tegen op de verkeersvrije Maratona. Het zorgt voor een uniek sfeertje.

De Giau die is van au

Nadat ik de apfelstrudel heb verteerd en voor de tweede keer de Campolongo bedwongen heb, is het tijd voor de hoofdmaaltijd van de dag: de Giau. En zoals ik het iemand eens hoorde zeggen: de Giau, die is van au au.. 10 kilometer aan iets minder dan 10 procent; het zegt alles. Toch heb ik het naar m'n zin op die Giau. Het landschap is onovertroffen en ik merk dat het een klim is die op mijn lijf geschreven is: steil, maar wel heel regelmatig. Met m'n 68 kilo haal ik menig zwoegend zwaargewicht in.

Eenmaal boven blijk ik er wat kilootjes bij te kunnen eten, want er wacht op de top van de Giau een heerlijk kaasplankje. Je leest het goed: een kaasplankje! Alleen in Italië... Dat kaas ook prima fietseten is, blijkt want ook de laatste klim van de dag, de Valparola, kom ik de man met de hamer niet tegen. Zelfs niet tijdens de loodzware slotkilometer.

Tekst loopt door onder het kaasplankje (ook een zin die ik nooit had verwacht te typen..)

Muro di Gatto

Alhoewel, laatste klim van dag? De organisatie kent geen medelijden en heeft er vlak voor de finish nog even een muur ingelegd als toetje, de Kattenmuur om precies te zijn - Muro di Gatto, zoals het op z'n Italiaans veel mooier klinkt.

Nog even alles eruit op de korte klim met percentages tot 17 procent, maar daarna wacht er na de finish wel - hoe kan het ook anders - een heerlijk pastabuffet met andermaal een apfelstrudel als écht toetje - en ik sluit niet uit dat ik ook een biertje heb gedronken om het succesvol afleggen van deze schitterende toertocht op de juiste manier te vieren..

En hier nog de Strava-gegevens van mijn Maratona

In de geprinte Wieler Revue en ook op de site lees je regelmatig reportages van onze eigen fietsavonturen. We waren al in Amerika, bikepackten door Italië en in de komende Tourspecial lees je een verhaal over de eerste klimervaringen van onze redacteur op de gevreesde Puy de Dôme, die voor het eerst sinds een hele poos weer in het Tourparkoers zit. 

Beeld: Eigen foto's