Opinie | Had Anna van der Breggen door een brandende hoepel moeten fietsen om die Velo d'Or te winnen? 

Primoz Roglic wint Velo d'Or voor beste wielrenner van 2020, las ik. Prima, dacht ik. Maar na wat langer nadenken kwam ik daar toch een beetje op terug. Niet dat ik op wat voor manier dan ook geringschattend wil doen over de prestaties van de Sloveen het afgelopen seizoen.

Na een grappig/ironisch bedoelde column over het lak hebben aan de moderegels in het wielrennen heb ik geen zin om nog een keer de oud-schansspringers-die-nu-wielrenner-zijn-gemeenschap over me heen aan te krijgen. Primoz Roglic heeft de prijs met Vuelta-winst, een Tour-podium en winst in L-B-L verdiend. Echt waar.

Maarrrrrr... Anna van der Breggen ook. En misschien wel meer. Als je mannen en vrouwen in één categorie opneemt - en dat is het geval bij de Velo d'Or; Van der Breggen was genomineerd voor dezelfe prijs als Roglic - dan moet je dat wel serieus doen. Je geeft er dan blijk van het mannenpeloton en het vrouwenpeloton als gelijkwaardig aan elkaar te beschouwen.

Als er dan iemand in het vrouwenpeloton de grootste etappekoers van het jaar wint, wereldkampioen op de weg én in het tijdrijden wordt, en daar bovenop ook nog eens de nationale kampioenstrui van het sterkste vrouwenfietsland ter wereld verovert en alsof het dan nog stééds niet genoeg is ook nog Europees kampioen tijdrijden wordt, dan zou je zeggen dat de verkiezing een formaliteit is. Stel je eens voor dat Pogacar naast z'n tourzege ook nog de wereldtitel op de weg had gepakt. Met alleen die zege erbij was de verkiezing al kat-in-het-bakkie geweest voor 'm.

Nou, zo werkt het dus schijnbaar niet als je geen bobbel in je bib hebt. De enige conclusie die je op basis van die feiten kan trekken is dan ook dat het voor een vrouw onmogelijk is om de Velo d'Or te winnen. Wat had Anna van der Breggen nog meer moeten doen? In de laatste meters van een klim in de Giro Rosa door een brandende hoepel fietsen met hartslag 180? De laatste 30 kilometer van het WK op een eenwielertje afleggen?

Op deze manier is de nominatie van Anna van der Breggen niets meer en niets minder dan een excuustruusnominatie. Vélo Magazine (de initiatiefnemer van de prijs) en de juryleden (internationale wielerjournalisten) wilden waarschijnlijk laten zien dat ze het vrouwenwielrennen serieus nemen, maar eigenlijk doen ze precies het tegenovergestelde. Dat is zowel ironisch als treurig.