Precies 250 dagen geleden schreef ik op deze site over verbrande kabeljauwburgers en een enthousiaste bermmaaier, maar vooral over een voor z'n leven vechtende Fabio Jakobsen en hoe voor mij de planeet even stilstond terwijl die voor niet-wielerfans gewoon leek door te draaien.
Het was een dag na de crash in Polen.
Nu is het een dag na zijn rentree in Turkije en merk ik een vergelijkbaar gevoel bij mezelf - maar dan onder voor Fabio heel andere, veel betere omstandigheden. Ik wil namelijk juichend in m'n QuickStep-pakje door de grachten varen, z'n naam van daken schreeuwen, toeterend door de straten. Ik zou, ja echt, zelfs Patrick Lefevere willen trakteren op een ferme tongzoen. Fabio! Hij zit weer op de fiets!
Maar nergens een ingelaste persconferentie waarin Mark Rutte zich die val van 251 dagen geleden nog wél kan herinneren en de comeback van Fabio als metafoor gebruikt voor hoe we sterker uit de crisis komen. Geen Paus die vanaf z'n balkon aan het Sint Pietersplein het Urbi et Fabio uitspreekt. Een avondvullende uitzending op NPO 1, met de titel 'De rentree van Fabio, fabels en feiten'? Niets van dat.
In plaats daarvan is er vooral veel chagrijn. Versoepelingen die niet doorgaan, vaccinaties die niet gezet worden, kabinetten die niet geformeerd worden, herinneringen die niet of verkeerd herinnerd worden.
251 dagen na de val van Fabio zijn de rollen omgedraaid. Nu hebben wij wielerfans het beter voor elkaar dan mensen voor wie een fiets gewoon een vervoersmiddel is. Wij kunnen ons optrekken aan Fabio Jakobsen en zijn schitterende comeback in het profpeloton.
De kreet Forza Fabio heeft een andere lading dan eerst. Niet meer de hashtag die steun betuigt. Het is nu een vreugdevolle uitroep, die mij rare dingen doet opschrijven over amoureuze verwikkelingen met Patrick Lefevere. Forza Fabio! Kom maar op Patrick; samen kunnen we de wereld aan!
De column van 250 dagen geleden
- Cor Vos