Dit is het letterlijk zware leven van degene van het fietsgroepje die het sloomst bergop rijdt

Het is natuurlijk hartstikke leuk om met je vaste fietsgroepje of andere fietsenthousiastelingen naar het buitenland te gaan om daar lekker te fietsen. Het enige probleem: in het buitenland is het niet zo vlak als hier. In Nederland omarm je zo ongeveer elk viaduct, maar in het buitenland gaat dat toch echt anders, namelijk ongeveer zo...

Via WhatsApp worden al in een vroeg stadium de meest doldwaze bestemmingen voorgesteld

In je WhatsAppgroepje 'Fietsuitje 2023' gaat het helemaal los. En niemand oppert de biljartvlakke Death Valley in Amerika of het mooie Groningse land, waar je na een hele dag in het zadel rustig met 39 hoogtemeters thuis kunt komen. Nee nee, het moet altijd iets met bergen zijn. Alpen, Pyreneeën, Dolomieten... Het ziet er allemaal prachtig uit, maar als je er tegenop moet fietsen is het het andere koek.

Je voelt de bui al hangen: je zware lijf over die cols slepen

Lijdzaam zie je toe hoe er een huisje wordt gehuurd in een of ander onherbergzaam oord. De profielen van de cols in de buurt vliegen je om de oren. Jij denkt alleen: hoe moet ik mijn zware lijf (allemaal spieren natuurlijk, je ziet eruit als Arnold Schwarzenegger in z'n beste dagen...) hier overheen slepen?!

En dan is het echt zover: je moet met dat machtige lijf van je aan de bak

Blijkt het ook nog eens heel warm te zijn als jij je zorgvuldig met bier en frikandellen getrainde lijf tot letterlijk grote hoogten moet stuwen. Na de eerste kilometer zie je de kleine mannetjes van het groepje nog kleiner worden, zelf stoempend vanuit je zadel in de hitte. Nog maar 9 kilometer klimmen. Jeej.

Vergeet niet: het is voor jou ook nog eens extra zwaar hè...

Jij bent veel langer bezig met zo'n klim dan je vrienden. Terwijl zij al boven aan een colaatje zitten, zwoeg jij nog steeds zwetend op die rotpukkel die zij hebben uitgezocht. Eigenlijk is wat één col voor hun is, anderhalve col voor jou. Maar met veel pijn en moeite haal je de top.

Op die top wacht meteen de volgende teleurstelling

Want je hebt nog net even de tijd voor die foto met het bord, maar omdat je vrienden er al een tijdje zijn stellen ze doodleuk voor maar weer 's op te stappen, terwijl jij nog amper uitgehijgd bent. Dus daar ga je weer, cola achterover klokken en weg. Als je pech hebt, wacht er nog zo'n hels stuk asfalt; als je geluk hebt mag je terug naar het huisje.

Maar eerst sowieso lekker dalen en daar ben jij dan weer in het voordeel!

Alleen is dát dan opeens geen wedstrijdje omdat het te gevaarlijk zou zijn. Ja hallo?! Maar toch mooi om te zien hoe de zwaartekracht óók z'n werk kan doen. En ach, afzien is stiekem ook best wel fijn. Je neemt je tijdens zo'n afdaling voor om bij het volgende fietstripje toch een paar kilo lichter te zijn - maar stiekem weet je dat daar niks van terecht gaat komen...