Vooraf gold Nederland als de te kloppen ploeg. Op het wereldkampioenschap in Berlijn van zo'n anderhalf jaar geleden domineerden de Nederlandse baansprinters als nooit tevoren en ook op de individuele afstanden waren de Nederlandse sprinters toen ongenaakbaar. In de series reden de Nederlanders met Roy van den Berg, Harrie Lavreysen en Matthijs Büchli. In de rest van het toernooi zou Jeffrey Hoogland de plaats van Büchli innemen. Nederland deed wat het moest doen in de kwalificatie en plaatste zich met de beste tijd. De Australiërs en Britten lagen echter niet ver achter; de Britten moesten slechts één tiende toegeven op Nederland, dat in de volgende ronde met Hoogland als enige nog een upgrade kon geven.
In de volgende ronde moest je je heat winnen en bij de beste twee landen qua tijd zitten om je als ploeg te plaatsen voor de finale. Nederland nam het op tegen Polen. De tegenstand was geen enkel probleem voor de Nederlanders, maar ze moesten flink aanzetten om de tijden van de Britten en Australiërs aan te tikken. Dat lukte uiteindelijk relatief gemakkelijk, want ook in deze ronde noteerde Nederland de snelste tijd. Deze keer vier tiende sneller dan de Britten, dat de tegenstander in de finale zou worden. De slotrenner van de Britten was Jason Kenny, een van de grootste baansprinters ooit.
🚲 #Tokyo2020 | 🥇 HET GOUD IS BINNEN! 🇳🇱
De sprintmannen Van den Berg, Lavreysen, Hoogland en Büchli zijn olympisch kampioen!
Stream elk onvergetelijk moment live op discovery+ pic.twitter.com/zhCLMggcLL
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) August 3, 2021
In de finale reed Nederland een prima race en waren ze weer een tiende sneller dan de ronde ervoor, terwijl de Britten compleet uit elkaar werden geslagen door de starter. Slotrenner Kenny kon het wiel niet houden en kwam op een gapend gat te zitten. Met nog één ronde te gaan liet hij het zelfs enigszins lopen. Nederland stoomde rustig door en reed uiteindelijk onbedreigd naar de gouden medaille. De eerste baanmedaille op de Olympische Spelen in Tokio.
Beeld: Cor Vos