Column | Waarom ik nooit meer naar Lilian Calmejane kan kijken zonder hartgrondig te vloeken

Afgelopen weekend kwam er een tweet van Intermarché-Wanty voorbij in mijn tijdlijn. De Belgische ploeg bedankte Lilian Calmejane voor bewezen diensten. De Fransman hangt op 34-jarige leeftijd zijn fiets aan de wilen. Ik nam het bericht tot me en dacht met een donderwolk boven m'n hoofd terug aan de zomer van zeven jaar geleden. 

Trauma

Eerst het korte verhaal: op 8 juli 2017 was ik bijna miljonair geweest, maar Lilian Calmejane zorgde er vakkundig voor dat dat feest niet doorging. 

Kort verhaal lang dan - en meer waarheidsgetrouw dan het bovenstaande prikkelende zinnetje waarmee ik je hopelijk heb gelokt om mijn trauma in de vorm van dit stukje met me mee te willen verwerken en me aan het einde ervan een gunst te verlenen.

Want hoewel ik geen miljoenen verloor en Lilian Calmejane er strikt genomen ook niet zoveel aan kon doen, is het dat wel degelijk, een trauma. En ik wil er nu een paar jaar later wel eens wat aan doen. Het is er de tijd voor, want toen ik Calmejane de afgelopen Tour weer in een kopgroep zag rijden, merkte ik dat mijn bloed nog immer begon te koken.

Appgroepje

Ik neem je dus in dit verwerkingsproces even mee terug naar die warme 8 juli zes jaar geleden. Zo rond een uurtje of vier lag ik heerlijk op de bank weg te dommelen met het zalvende stemgeluid van Michel en José op de achtergrond. Het Tourpeloton reed van Dole naar Station des Rousses, een soort overgangsrit meen ik me te herinneren.

Een rit dus waarin de kopgroep de zegen van het peloton kreeg. Uit die kopgroep hielden alleen Lilian Calmejane en Robert Gesink stand.

Met wat vrienden had ik een appgroepje waarmee we die Tour de France elke dag een klein bedrag inzetten op een renner - of meerdere renners. Als bij een wonder hadden we die dag ons geld op Lilian Calmejane gezet. We zaten gebeiteld.

Want hoe jammer het vanuit Nederlands perspectief ook was: Lilian Calmejane was duidelijk de sterkste van de twee. Dat was duidelijk voor iedereen, behalve voor één iemand op dit gekke bolletje waar we met z'n allen op leven. En laat dat nu net degene zijn die het account van de goksite voor ons appgroepje beheerde.

(Ik zal z'n echte naam hier vanwege privacyredenen niet neerzetten, maar z'n bijnaam luidt De Snotolf. Dat zegt genoeg, toch?!)

STOMME DE SNOTOLF!

Deze De Snotolf stuurde een berichtje in de appgroep: 'Zal ik de weddenschap op Calmejane nu verkopen en al dat geld op Gesink inzetten?' Ter informatie: als Calmejane zou winnen - wat hij dus ging doen - zou ons dat toch zeker een paar honderd euro opleveren. Geen miljoen, maar wel genoeg voor een avond op nog nimmer geziene wijze de bloemetjes buiten zetten.

Ik reageerde cynisch met een berichtje als: 'tuurlijk joh, altijd doen, gouden zet!' - nogmaals, het was echt overduidelijk dat Calmejane ging winnen. Anderen reageerden met minder subtiele berichtjes als: 'nee, idioot!'

Nou, De Snotolf had de boel al verkocht hoor. We zaten opeens met een totaal kansloze weddenschap opgescheept. Van de hemel in de hel. Een beetje wat Primoz Roglic doormaakte op de laatste dag van de Tour van 2020.

Ik denk stiekem nog wel eens dat dit de practical joke is met de langste opbouw ooit en hij die oliedomme verkoop nooit heeft gedaan; het geld voor Calmejane wél heeft opgestreken en heeft geïnvesteerd in bitcoin of iets dergelijks. Dat-ie over een paar maand opeens foto's in de appgroep stuurt van villa's in de buurt van Saint Tropez die hij voor ons heeft gekocht.

Maar tot die tijd is het gewoon een Stomme De Snotolf. En daar komen jullie om de hoek kijken, want als we dus met z'n allen tegelijk STOMME DE SNOTOLF roepen, dan implodeert zijn hoofd en dat is precies wat hij verdient! Ik tel af... 3, 2, 1: STOMME DE SNOTOLF!