Column | De magie van de mist: ik haat het en ik hou ervan op de fiets

Van alle zaken waar wielrenners mee te maken hebben, weersomstandigheden of anderzijds - de hongerklop bijvoorbeeld - vind ik mist het meest ongrijpbaar.

Ja, zelfs ongrijpbaarder dan een hongerklop, toch een der grootste mysteries uit het wielrennen: het ene moment zit je nog fluitend op je fietsje, het volgende moment zit je op de fiets om je moeder te schreeuwen - en om cola, mars, nuts en alles wat ook maar voor handen is en enigszins eetbaar is.

Twee alternatieven

Mist drijft je, op een heel andere manier, tot dezelfde wanhoop. Dat begint al bij het openen van de gordijnen als er in het vroege voorjaar een dag met mooi weer is voorspeld en jij er vroeg op uit wil trekken voor een mooie lange tocht. Mist kan dan op niet mis te verstane wijze roet in het eten gooien.

De alternatieven zijn: a) wachten tot de mist is opgetrokken, maar daardoor je rit in moeten korten omdat je 's middags nog meer te doen hebt (koers kijken bijvoorbeeld..) of b) door de mist rijden, met alle gevolgen van dien - niet gezien worden door andere weggebruikers en het heel koud hebben of te warm hebben als de mist is opgetrokken.

En toch heeft die mist ook iets magisch. Ik haat het, maar als ik op precies het goede moment vertrek en door net optrekkende mist rijd, is er niets mooiers dan dat.

Tekst gaat door onder de foto

Poëtisch

De dauwdruppels nog op de koeienvachten, prikkeldraad en spinnenwebben. Vogels die plots onzichtbaar worden omdat ze wegvliegen in een nog achterbleven plukje hardnekkige mist. Je eigen adem die door de kou een mistwolkje veroorzaakt. Een waterige zon hard zien werken om de laatste flarden weg te branden.

En dat alles vlak voor je neus, vanaf het zadel, eerste rang voorgeschoteld krijgen.

Wie daar niet plotsklaps poëtisch en sentimenteel van wordt, heeft geen hart. Het enige probleem is dat de mist dus zo verdomde ongrijpbaar is en voor hetzelfde geld pas een uurtje later besluit op te trekken.

De andere kant van de mistmedaille: je rijdt je hele ritje rond als een soort schim, bibberend van de kou, je weg proberend te vinden in een spooklandschap.

Het zijn de magische krachten van de mist, en dat moeten we maar gewoon accepteren. You win some, you lose some, zoals je het wat minder poëtisch omschrijft.

Beeld: iStock