Column | Ik ben Buurman & Buurman op twee wielen en kan uit ervaring zeggen: een buitenband om de velg vloeken lukt niet

Ooit ging ik tijdens een evenement in Italië door een geklapte voorband in een bocht van een afdaling tegen de grond. Alsof dat nog niet pijnlijk genoeg was, werd ik ook op een ander vlak nog even met de neus op feiten gedrukt. Een sympathieke mededeelnemer plukte m'n fiets onder me vandaan geplukt en zette er in no-time een nieuw bandje op. Ik was nog maar nauwelijks opgestaan en was het grind nog uit m'n dijbeen aan het pulken, maar m'n materiaal was er alweer helemaal klaar voor.

Een mix van bewondering, verbazing en jaloezie ging door me heen - en pijn vanwege die val natuurlijk. Want hoe had hij dat in hemelsnaam zo snel voor elkaar gekregen?! Als ik lek rijd en daarbij niet in de kreukels lig, doe ik er namelijk een stuk langer over om het bandje te vervangen - ik denk dat hij een heel peloton van een nieuwe binnenband kan voorzien in de tijd dat ik sta te hannesen met eentje.

Meestal gebeurt het als het steenkoud is, want een van de vele fouten in Gods schepping van dit planeetje is dat je vaker lek rijdt bij slecht/koud weer, net wanneer je nóg minder zin hebt om stil te staan en een bandje te vervangen dan bij mooi/warm weer.

Het wiel eruit en de lekke binnenband uit de buitenband krijgen gaat zonder problemen. Net als de nieuwe er weer inleggen. Zo erg is het nog niet met me gesteld. Dan begint helaas de ellende, met een happy end dat heel lang op zich laat wachten. Ik ben Buurman & Buurman op twee wielen, en ook bij het Tsjechische duo komt het op den duur altijd goed - een soort van.

Op den duur. Dat zijn drie belangrijke woorden. Want het gezeik begint als ik de buitenband weer om de velg moet leggen. Vloekend en tierend sta ik dan m'n handen kapot te buigen op het rubber. Na een tijdje laat ik het buigen voor wat het is en vloek ik alleen nog maar. Dat lucht lekker op, maar die die band gaat er geen millimeter verder mee om de velg, kan ik je vertellen.

En kom me niet aan met handige plasticen sleuteltjes die je erbij helpen. Die heb ik allemaal in m'n zadeltasje, maar zelfs met die dingen is het een kwelling. Ik zou haast zeggen een helser karwei dan de Galibier opfietsen.

Maar net als bij de Galibier is er altijd licht aan het einde van de tunnel (misschien kan ik in deze vergelijking beter de Gavia gebruiken..). Je worstelt en je komt boven, hetgeen in het geval van de band betekent dat hij op mysterieuze wijze na heel lang prutsen (en vloeken dus) opeens helemaal om de velg zit.

Het leven is weer mooi. Tot ik de volgende keer lek rijd, of m'n fiets ophaal bij de fietsenmaker en de gepeperde rekening weer dat gevoel van jaloezie oproept van mensen die geen twee linkerhanden hebben. Ach, het feit dat ik de persoonlijke sponsor ben van het privézwembad van de fietsenmaker heeft ook wel wat, zullen we maar zeggen.