Het duurde even voordat de kopgroep ontstond, maar uiteindelijk formeerde zich toch een nette groep met onder anderen Taco van der Hoorn, Mathijs Paasschens en Stan Dewulf. Ze kregen een maximale voorsprong van zo'n vierenhalve minuut, maar werden onder controle gehouden. Op zo'n negentig kilometer van de meet begon de finale echt met een aanval van meerdere gevaarlijke mannen.

Zo kozen Mads Pedersen, Alberto Bettiol, Zdenek Stybar, Mick van Dijke en Ben Turner ervoor om te anticiperen. Voor Mathieu van der Poel was de situatie ook prima, want Alpecin-Fenix had met Gianni Vermeersch ook iemand vooruitgeschoven. De ploegen die de slag hadden gemist: UAE Team Emirates, Bahrain-Victorious, Team BikeExchange-Jayco.

Op een gegeven moment had de groep vooruitgeschoven kopmannen een voorsprong van meer dan een minuut, maar richting tweede keer Oude Kwaremont verkleinde vooral UAE Team Emirates het gat. Op de Oude Kwaremont versnelde Pogacar op indrukwekkende wijze en reed hij in een streep terug naar de groep van Pedersen en co. De enige die in het wiel kon blijven: Kasper Asgreen.

Voor het eerst sinds jaren geen José en Michel, maar José en Karl tijdens de Ronde van Vlaanderen.

Bekijk ook

José De Cauwer: ‘Het enige spijtige wat ik ervan vond is dat Michel zei dat ik van kopman naar kopman spring’

x

De Deen moest dat vervolgens wel bekopen op de eerste keer Paterberg, maar de kopman van Quick Step-Alpha Vinyl zette dat uiteindelijk recht en twee groepen kwamen weer samen. In de uitloop na de Paterberg kozen twee renners voor de aanval: Dylan van Baarle en Fred Wright. Zij wisten door hun move de Koppenberg te overleven, waar Pogacar wederom aan de boom schudde. Deze keer kreeg hij Van der Poel en Valentin Madouas met zich mee.

Pogacar bleef indruk maken op de klimmetjes, want ook de Taaienberg reed hij van de voet tot de top voorop. Door die inspanning kwamen de drie terug tot aan de kop van de koers. De vijf vooraan sloegen een groot gat op de achtervolgers en al snel werd duidelijk dat zij voor de overwinning zouden rijden. Maar de Oude Kwaremont en Paterberg – de laatste hellingen van de dag – wachtten nog.

Daar nam Pogacar nog maar eens de kop. De Sloveen verhoogde het tempo niet voor de eerste keer en enkel Van der Poel kon volgen. Op de Paterberg gaven de twee elkaar ook niets toe, waardoor Van der Poel voor het derde jaar op rij zou gaan spurten voor de zege. De twee wachtten dusdanig lang dat Madouas en Van Baarle nog terugkeerden. Het bleek een tactische meesterzet van Van der Poel, want Pogacar raakte daardoor ingesloten waarna de Nederlander naar de zege kon sprinten.

Beeld: Cor Vos