Column | Shirin van Anrooij is de vrouwelijke Boogerd, Evenepoel én Escartin in één persoon

In de satirische televisieserie South Park komt in aflevering zes van seizoen tien het 'personage' ManBearPig voor. Een soort door Al Gore gecreeërd mytisch wezen dat half mens, half beer, half varken is (hier meer informatie..). Ik moet altijd een beetje aan ManBearPig denken als ik Shirin van Anrooij zie fietsen.

Dat klinkt als een grove belediging aan het adres van Van Anrooij, maar zo is het niet. Integendeel. Het is een groot compliment. Ik ben fan van Shirin haar manier van fietsen, waarin ze drie mannelijke (ex)-coureurs verenigt. Ze is de BoogiePoelCartin van het vrouwenpeloton. Half Boogerd, half Evenepoel, half Escartin.

Mrs. Prodent

Eerst de Boogerd-component van deze heilige drie-eenheid. Als Michael Boogerd Mr. Prodent was, dan is Shirin van Anrooij Mrs. Prodent. Haar tanden zijn nog hagelwitter dan die van Boogerd en in koers en daarbuiten nog zichtbaarder dan bij de Hagenees. Van Anrooij lijkt altijd te lachen, ook als ze aan het afzien is.

De lach in de koers is waarschijnlijk meer een grijns van het afzien, maar Van Anrooij geniet wel van het afzien. Teamgenootje Ellen van Dijk zei daar vorig jaar in haar podcast Wegkletsen iets moois over.

Op trainingskamp in Spanje was Van Anrooij toen volgens Van Dijk de enige die zich verheugde op de een dag met zware trainingssets (herhaling van 1 minuten-inspanningen met 1 minuut rust ertussen). Naast de witte tanden dus ook nog het grote traininsethos van Michael Boogerd.

De Aerokogel van Kapelle

Aan je tanden laten zien, heb je alleen in de spreekwoordelijke zin iets op de fiets. In die zin is de Evenepoel-component waarschijnlijk veel belangrijker. Remco Evenepoel is klein van stuk en zit als geen ander aerodynamisch op z'n fiets. Het stelt hem in staat zijn ongelooflijke solo's te voltooien en maakt hem - helemaal voor iemand van zijn gewicht - een toptijdrijder. Ploeggenoot Yves Lampaert gaf hem de bijnaam De Aerokogel van Schepdaal.

Van Anrooij heeft een beetje dezelfde lichaamsbouw als Evenepoel en kan ook vrij diep zitten op de fiets. In de Trofeo Alfredo Binda vorig jaar en gisteren in Vlaanderen toonde ze al aan eveneens niet vies te zijn van een potje alleen voor een grote groep uitrijden.

Ze liet al zien sterke tijdritten in huis te hebben - Van Anrooij werd ooit Europees kamioen bij de beloften. Kortom: De Aerokogel van Kapelle. Haar Zeeuwse woonplaats allitereert ook nog eens met kogel. Schepdaal kan wel inpakken!

Gebochelde van de Notre Dame

Soms, als ze het even écht zwaar heeft, blijft er weinig meer over van die 'Evenepoel-houding' en is Van Anrooij opeens een cultrenner uit vervlogen tijden. De Escartin-component. Fernando Escartin harkte zich twaalf jaar lang de cols op in het profpeloton en werd op die manier twee keer tweede in de Vuelta en reed een keer podium in de Tour.

Het werkwoord lossen kende hij niet. Dacht je Escartin kwijt te zijn dan zat die gebochelde van de Notre Dame - want zo zat Escartin op z'n fiets - even later toch weer in je wiel.

Van Anrooij beschikt over een iets minder grote bochel, maar over dezelfde mentaliteit. Ook zij plooit nooit - en zit dan niet altijd even aero meer op de fiets; ze trekt 'm bijkans uit elkaar. Vraag dat maar aan Fem van Empel en Puck Pieterse als ze haar kwijt denken te zijn in een cross.

Nu heb ik Shirin van Anrooij dus zowel gelinkt aan een wezen met de welluidende naam ManBearPig en de gebochelde van de Notre Dame, en toch is het allemaal positief. Moet je nagaan hoe goed ze is.