Annemiek van Vleuten doet ontboezeming over WK in Bergen: 'Ik was zo depressief, de zwaarste drie dagen die ik gekend heb'

Annemiek van Vleuten blikte in de podcast van oud-wielrenners Bobby Julich en Jens Voigt, die toepasselijk 'Bobby and Jens' heet, uitgebreid terug op haar carrière. In bijna een uur passeert een keur aan onderwerpen de revue met de altijd openhartige Van Vleuten.

In Bergen begon het

Openhartig is ze ook over de zware periodes in haar loopbaan. Ze lichtte er iets uit dat speelde rond het WK in Bergen van 2017, waar ze uiteindelijk wereldkampioen tijdrijden werd - of eigenlijk speelde het al daarvoor, legt ze uit.

Ze vertelt hoe ze de Spelen van 2016 in Rio verloor door een eigen fout (die verschrikkelijke val in de afdaling) en dat bleef rondhangen in haar hoofd. Helemaal omdat ze de Giro van het jaar erna de eindzege verspeelde door niet op te letten in een waaierrit. Andermaal een eigen fout.

Voor het WK tijdrijden in Bergen was ze de grote favoriet, maar door die eerdere ervaringen zat het niet helemaal lekker in haar hoofd.

"Ik was de topfavoriet, maar ik kon alleen maar aan de bochten denken waar ik kon vallen. Ik zat in een negatieve spitaal: ik was er inmiddels van overtuigd dat als ik iets groots kon winnen, ikzelf mijn grootste vijand was. Dat waren de zwaarste drie dagen die ik gekend heb, ik was zo depressief."

Ze won toch en dat was belangrijk in haar carrière, zegt ze. "Na die tijdrit, mijn wereldtitel, zag ik mijn moeder. Ik gaf haar zo'n dikke knuffel. Dat had niets met de crash in Rio te maken, maar toch ook weer wel. Na die wereldtitel in Bergen zag je ook dat ik ben begonnen met winnen, dus dat is een zeer waardevolle dag voor mij."

Tekst gaat verder onder de advertentie

Kiesenhofer

Van Vleuten vertelt ook nog over de Spelen van vier jaar later in Tokio. Die werden vanwege corona naar 2021 uitgesteld en kenden in de wegrit een bijzonder verloop. Een anti-climax voor Van Vleuten. Ze dacht even dat ze gewonnen had, maar de totaal onbekende Oostenrijkse Anna Kiesenhofer reed er nog voor.

"De eerste keer dat ik Anna Kiesenhofer zag of van haar hoorde, was op het podium. Ik had nog nooit van haar gehoord, tot ik haar de hand schudde om haar te feliciteren. Toen we een Poolse terugpakte, dachten we dat we iedereen hadden bijgehaald", weet Van Vleuten nog.

Uit die negatieve ervaring haalde ze toch weer wat positiefs. "Voor tien seconden was ik olympisch kampioen op de weg, dus ik voelde me even zo stom. Uiteindelijk was ik er echter heel blij mee, doordat ik uit een moeilijke situatie alsnog mijn eerste olympische medaille had behaald. Enkele dagen later werd ik olympisch kampioen tijdrijden, dat maakte het toch nog wel weer mooi."