Column | Een blik in het 'brein' van een dronken Belg

De twee treurigste momenten van dit wielerseizoen tot dusver hebben enigszins met elkaar te maken. Om te beginnen was er die zwarte woensdag vóór de Ronde van Vlaanderen.

Berg Die Niet Genoemd Mag Worden

Wout van Aert ging met tachtig kilometer per uur tegen de grond in de afdaling richting de voet van de Kanarieberg. Op zichzelf een schitterende naam voor een heuveltje, maar vanaf vorige week zal het bij veel Vlamingen 'De Berg Die Niet Genoemd Mag Worden' zijn.

Hún Wout zag er zijn hele voorjaar in duigen vallen. Het voorjaar waar hij dit jaar extra de nadruk op had gelegd. De Ronde en Roubaix, dit jaar moest en zou het voor hem zijn. En daarmee voor heel Vlaanderen. In Nederland onderschatten we denk ik nog steeds hoe groot De Ronde is in België.

2017 laatste Belgische winnaar

In 2017 won er voor het laatst een Belg, en dat was met Philip Gilbert dan ook nog eens een Waal. Die periode voelt voor een Vlaming misschien wel net zo lang als de tijd dat er in Nederland geen Elfstedentocht is gehouden of de periode dat er een Nederlands Elftal stond dat daadwerkelijk kans maakt op de hoofdprijzen in een groot toernooi.

En dan won er in die periode ook nog eens drie keer iemand met een Nederlands vlaggetje achter z'n naam. In 2018 Niki Terpstra en in 2020 en 2022 Mathieu van der Poel. Die laatste groeide op in België, spreekt met een soort Nedervlaams accent, maar toch willen de Vlamingen - of althans een deel ervan - niks van hem hebben.

Gek, want over het algemeen hebben Belgen er wel een handje van om sporters met een Nederlands paspoort te claimen. Schaatser Bart Veldkamp wérd zelfs Belg en bij Max Verstappen kunnen ze niet genoeg benadrukken dat hij een Belgische moeder heeft.

Echte Belg

Maar in hún sport, het wielrennen, willen ze een een echte Belg. En als die er dan door een nare val niet bij is, richt alle frustratie die daaruit voortkomt zich op de Nederlander met Vlaams tintje Mathieu van der Poel.

En zo kom ik bij het tweede treurigste moment van dit wielerseizoen, op de Oude Kwaremont, zondag jongstleden: een wereldkampioen, een topatleet pur sang, iemand die net en masterclass heeft gegeven op de Koppenberg, Mathieu van der Poel dus, die wordt uitgejouwd en met bier bekogeld wordt alsof hij zojuist de oorlog aan de Belgen heeft verklaard.

In het brein van de gefrustreerde Vlaming

Ik heb me geprobeerd te verplaatsen in het brein van zo'n gefrustreerde Vlaming. Maar zelfs rekening houdend met die frustratie over de val Van Aert lukt het me toch niet zo heel goed.

Je staat 's ochtends vroeg op om een goed plekje op de Oude Kwaremont te bemachtigen. Het regent verdomme ook nog. Maar extra van de koers genieten dus. En van het bier. Niet van die pis zoals je het Nederlandse bier placht te noemen. Neen, je laaft je aan het prachtproduct dat het Belgische bier is. Naast Wout van Aert de grootste trots van het land.

Het is zover. Je hoort het geluid opzwellen. Daar komt-ie aan. Die bonk kracht die in Glasgow zo prachtig wereldkampioen werd en nu in die fraaie regenboogtrui de keien van de Kwaremont over komt denderen.

Het is een prachtig gezicht, maar opeens voel je het opwellen. Je krijgt het te kwaad. Verdomme! De mondhoeken gaan naar beneden, de middelvinger omhoog. Dat heerlijke bier vliegt uit je handen, zo over de maagdelijk witte trui met regenboog erop. Zo, dat zal 'm leren zo hard te fietsen!

Rare jongens, die Belgen, zoals Obelix zou zeggen.