Column Rik Vanwalleghem | 'Krijgen we straks het zoveelste dopingschandaal? De mens is niet fundamenteel veranderd' 

Als ouder wordend heerschap – zeg maar stilaan: oud wordend heerschap – heb ik me hogelijk verbaasd over de voorbije Tour. Ik heb zowat veertig edities achter de kiezen, dacht alles te hebben meegemaakt. Tot de afgelopen juli-maand. Pogacar: onwaarschijnlijk.

Arbeid versus spel

Als ouder wordend heerschap – zeg maar stilaan: oud wordend heerschap – heb ik me hogelijk verbaasd over de voorbije Tour. Ik heb zowat veertig edities achter de kiezen, dacht alles te hebben meegemaakt. Tot de afgelopen juli-maand. Pogacar: onwaarschijnlijk. Na uitbundige winst in de Giro (plus zes ritten), nu dartele zege in de Tour (plus zes ritten).

Na ook al Strade Bianche en Luik-Bastenaken-Luik te hebben gewonnen. Opvallend steeds is het gemak, de vanzelfsprekendheid waarmee dit stoeiende kereltje (25) nu al vier seizoenen lang de wielersport domineert. Fluitend fladdert hij van het ene succes naar het andere hoogtepunt.

Er waren heersers voor hem. Om Merckx maar niet te noemen. Maar hun dominantie droeg altijd zwoegwerk, berekening, ook drama in zich. Het ging nooit helemaal vanzelf, je zag de helden zichzelf geweld aandoen. Pogacar daarentegen: puur amusement. Ik ben hier niet om mezelf kapot te rijden of geschiedenis te schrijven. Ik doe gewoon wat ik graag doe. Arbeid versus spel.

Wielrennen een voorbereidingssport

Waarbij hij en passant de ene toptijd na de andere neerzet. Plateau de Beille: Pogacar verbetert het klimrecord van 2015 met bijna 5 (vijf!) minuten (39’44 vs 45’31). Col du Galibier: Pogacar 1min35 sneller dan Quintana een pak jaren geleden. Pla d’Adet: Pogacar zet 25:08 neer, vs 27:04 door Armstrong in 2001.

Opvallend: ook de naaste concurrentie van Pogacar liet in de voorbije Tour historische chrono’s optekenen. En nog opvallender: al die toppers hadden merkwaardig weinig competitie in de benen. Ik heb het nooit anders geweten dan dat een renner een minimaal aantal wedstrijden moest gereden hebben om competitief te zijn. Koersritme opdoen, heette dat.

Niets meer daarvan. Wielrennen is een voorbereidingssport geworden. Coureurs zonderen zich af op de een of de andere berg, waar ze worden klaargestoomd voor het volgende toptreffen. Met adembenemend resultaat. “Dit is het beste wielrennen dat we ooit hebben gezien’, aldus Stef Clement op tv.

Dopingspook

Loert het dopingspook alweer om de hoek? “Niks doping. Het geheim zit in de optimalisatie van alles”, luidt het. Ik heb nooit anders gehoord (vooraleer een dopingbom ontplofte). De steile vooruitgang had keer op keer te maken met de onstuitbare, wetenschappelijke vooruitgang op het vlak van begeleiding, training, dieet, levenswijze, techniek, slaapritme, kledij …

Armstrong was zo outstanding omdat hij naar verluidt ieder detail, van parcoursverkenning tot samenstelling van de ploeg, in het oog hield. Team Sky domineerde jarenlang omdat ze her en der ‘marginal gains’ boekten. Jumbo-Visma (dat vorig jaar de drie grote ronden won) zocht en vond inspiratie bij andere sporten om revolutionaire vooruitgang te boeken. En nu werd in het UAE-kamp het warm water opnieuw uitgevonden.

Krijgen we straks het zoveelste dopingschandaal? Ik hoop van niet. Ik beschuldig niemand. Er is alleen het knagende besef dat, sinds de bokser Eupolus tijdens de Olympische Spelen van 388 voor Christus drie tegenstanders had omgekocht om de titel te winnen, de mens fundamenteel niet veel is veranderd.