Er was eens een mooie zomerdag waarop we gewoon nog met z'n allen naar buiten mochten, bil aan bil op het strand. Toch zag de wielerliefhebber de zon die dag niet. De wielerliefhebber keek naar een man alleen op z'n fiets – dat hoefde toen ook nog niet per se. Maar toch koos Michael Boogerd er op 24 juli 2002 voor om het er in zijn eentje op te wagen. Z'n witte tanden waren die dag het testbeeld dat onze huiskamer inglisterde.
Ik was zelf net 18 en je zou dus zeggen dat ik wel iets beters te doen had dan met de gordijnen gesloten een hele middag naar een scherm kijken. Buiten waren de meisjes mooi en de terrassen vol, maar binnen was een man in een alpendecor met iets groots bezig. Geen moment weken mijn ogen van de beeldbuis. Ik moet een emmer naast me hebben gehad om in te plassen. M'n moeder moet om het uur iets te eten of drinken hebben gebracht. Het prodentgebit hypnotiseerde.
Steeds meer beweging in het bovenlijf. De monsterontsnapping eist z'n tol. Hoe langer het duurt, hoe meer hij op een Bauke Mollema avant la lettre gaat lijken. En het duurt lang. Voor ons op de bank, maar voor Michael op de fiets nog veel langer. Over de Galibier, over de Madeleine. Op naar La Plagne. Het ziet er goed uit.
Tot Carlos Sastre het lijkt te gaan verpesten. Als ook The Boss zich ermee gaat bemoeien wordt het zenuwslopend. Hieronder kun je de laatste kilometers terugkijken, begeleid door Mart Smeets en Erik Breukink. Gelukkig weet je nu dat-ie het gaat halen…
https://youtube.com/watch?v=n0f645uED2I
Beeld: Cor Vos