Column | De onderschatte wilskracht van Wilco Kelderman

Er zijn mensen die lullig doen over Wilco Kelderman. Zinnetjes als 'jaja, daar ligt-ie weer hoor' en 'hij zal toch wel iets verkeerd doen als-ie er zo vaak bij ligt'. En het zal best zo zijn dat Wilco Kelderman misschien niet de allerbeste piloot is in het peloton, maar ik vind dat mensen die zulke zinnetjes hun mond laten verlaten de prioriteiten niet op orde hebben.

Bewondering voor Kelderman zou veel meer op z'n plaats zijn. Niet omdat-ie valt natuurlijk, maar omdat-ie opstaat. Steeds weer. Hoeveel renners hadden na het zoveelste gebroken lichaamsdeel niet het bijltje erbij neergegooid? Zoniet Kelderman. En dat alleen al is een niet te onderschatten prestatie - helemaal omdat-ie steeds weer op topniveau terugkeert.

Gisteren in de Benelux Tour lag-ie weer bloedend in het skoekeloen, zoals de Vlamingen dat zo mooi plachten te zeggen. Maar er was natuurlijk niks moois aan. Na een onoplettende autobestuurder op trainingskamp in Italië was het nu een Movistar-renner die er met een kleine stuurbeweging naar links voor zorgde dat Wilco Kelderman de paar botten in z'n lijf brak die dat nog niet hadden meegemaakt. Z'n bekken en twee ribben.

Bekijk ook

Video | Kelderman breekt twee ribben en bekken bij valpartij in Benelux Tour

Wilco Kelderman had in de Benelux Tour nog kans op een uitstekend klassement, maar de Nederlander kwam in de derde rit ten val. Het verdict was hard: twee gebroken ribben, een gebroken bekken en een diepe snijwond in zijn linkerarm.

Daarmee kwam het seizoen letterlijk in één klap tot een eind. Het begon met een val - die aanrijding op trainingskamp - en het eindigt ermee. Vallen hoort helaas bij loopbaan van Wilco Kelderman zoals winnen bij die van Mathieu van der Poel hoort - ik ben er overigens van overtuigd dat Wilco Kelderman veel meer had gewonnen als een deel van die pech hem bespaard was gebleven.

Winnen went nooit, is een veelgehoord cliché in de topsport. Hetzelfde geldt natuurlijk voor vallen. De klap zelf, met vijftig per uur tegen de grond gaan, is echt wel iets dat je even bij blijft - understatement. Maar vooral ook de weg na het vallen. Medisch gedoe. Revalideren. Je lichaam weer in vorm trainen. Die laatste procentjes die je nodig hebt voor een top 5-klassering in de Tour er nog bij.

Wilco Kelderman krijgt het iedere keer weer voor elkaar. Zowel fysiek als mentaal een topprestatie. We nemen het voor vanzelfsprekend aan, maar dat is het niet. Kelderman zal liever hebben dat we hem om andere redenen loven, maar hopelijk komt dat volgend seizoen, na z'n zoveelste comeback.

Wat nu rest is de pet diep afnemen voor Keldermans wilskracht, want Wilco Kelderman ziet er misschien met z'n wat goedzakkerige, bescheiden voorkomen niet uit als de verpersoonlijking van wilskracht, maar hij is dat wel degelijk.