Tom Dumoulin bleef angst houden na val in Vuelta 2012: 'Ik was er bang voor om eenzaam en alleen te sterven op een fokking berg in Andorra'

In gesprek met De Volkskrant vertelt hij dat het schrijven van het boek - samen met Nando Boers - een haast therapeutische werking heeft gehad en dat hij tegenwoordig weer met plezier en trots kan terugblikken op zijn loopbaan. "Nu, als relatieve buitenstaander, kan ik wél zien hoeveel impact het heeft als je de Giro wint, hoeveel mensen je daar een enorm plezier mee doet."

"En ik zie ook, al klinkt het een beetje narcistisch en arrogant, hoe bijzonder het is wat ik heb bereikt. Want er zijn gewoon niet zoveel mensen die zoiets kunnen. Nu kan ik eindelijk dankbaarheid voelen dat ik dat heb mogen meemaken. En tegelijkertijd ben ik ook héél dankbaar dat het maar tijdelijk is geweest."

Nadat hij in 2022 stopte, zeiden zijn zussen blij te zijn hun broer terug te hebben. "Ik vond het verdrietig om dat te horen, maar het was geen verrassing en behoefte verder geen uitleg, van beide kanten niet. Het fietsen overheerste mijn leven zo compleet dat zij er ook mee werden belast. Ik weet dat veel wielrenners daarmee worstelen, maar niemand stoorde zich er zo erg aan als ik."

Buikwond

Waar Dumoulin ook moeite mee had is dat hij overal herkend werd. En dan vooral met de Nederlandse benadering. "In een land als Italië zeggen wielerfans gewoon: ik heb enorm van je genoten, mag ik een selfie met je? Nou ja, prima. Maar bij ons is het vaak, ook als je ’s avonds in een restaurant zit: heuj, moet jij niet trainen? Of wat je ook wel hoort: zelf vind ik er niks aan, dat fietsen, maar mijn neefje is fan van je, dus… Ja, vraag het dan niet."

Verder vertelt Dumoulin een verhaal dat nog niet bekend was. Over de Vuelta a España 2012, waarin hij een buikwond opliep en hij zijn eigen darmen kon zien. "Ik heb daar nooit echt over verteld en ik vind het nog steeds moeilijk om erover te praten. Ik was alleen toen ik viel, het duurde een paar minuten voordat er iemand bij me was."

"Ergens wist ik wel dat je niet meteen doodgaat aan een buikwond, maar toch was ik daar bang voor. Om eenzaam en alleen te sterven op een fokking berg in Andorra… Pffff. Ja, ik denk dat ik er altijd last van heb gehouden. Ik heb altijd wel met angst op de fiets gezeten."