Column Iris Slappendel: Strade Bianche

Over witte wegen naar meer professionaliteit

Er zijn drie wedstrijden die mij, sinds ik mijn hart verloor aan de wielersport, gefascineerd hebben. Het zijn wedstrijden die waarschijnlijk tot ieders verbeelding spreken; de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Strade Bianche. Nooit zal ik mijn eerste deelname aan de Ronde van Vlaanderen vergeten. Ik was zo nerveus dat ik op de fiets van een ploeggenote naar de start vertrok!

In het eerste weekend van maart had ik weer last van zenuwen. Ze kriebelden als vlinders in mijn buik toen ik naar de start reed in San Giminano (deze keer wel op mijn eigen fiets). De Strade Bianche, een wedstrijd over de witte wegen van Toscane, nu ook voor ons!

Meer dan ooit heb ik het gevoel dat het vrouwenwielrennen in de lift zit. Rensters blijven zich ontwikkelen, het niveau in de wedstrijden stijgt, teams worden steeds professioneler georganiseerd, er komen elk jaar een paar nieuwe wedstrijden op onze kalender, de (sociale) media begint ons te ontdekken en last but not least; de UCI neemt ons serieus!

Daags na de Strade Bianche woonde ik een bijeenkomst van de UCI voor professionele vrouwenploegen in Siena bij. Daar presenteerde de UCI haar plannen. De twee belangrijkste zijn: de introductie van een World Tour (een wedstrijdenreeks met daarin zowel eendaagse- als etappewedstrijden) en het invoeren van twee divisies binnen het vrouwenwielrennen.

De teams die deel uitmaken van de eerste divisie zijn verplicht om aan alle World Tour wedstrijden deel te nemen. Op deze manier is de sport gemakkelijk te volgen voor fans en media en wordt het voor sponsoren interessanter zich te binden aan ploegen en evenementen.

Het is tof om te zien dat de UCI serieus aan de ontwikkeling van het vrouwenwielrennen werkt. Belangrijker nog is, dat teams de handen ineen slaan en samenwerken, kennis delen en zo samen de lat steeds hoger leggen. Van mij hoeven we niet binnen korte tijd net zoveel geld te verdienen als de mannen, het is veel belangrijker dat eerst de grote verschillen in professionaliteit binnen het internationale vrouwenpeloton gelijk worden getrokken!

Bovenstaande plannen worden geleidelijk ingevoerd met ingang van 2016. Ik denk niet dat ik het nog tijdens mijn actieve carrière ga meemaken dat vrouwenwielrennen op hetzelfde niveau staat als bijvoorbeeld vrouwentennis. In de afgelopen jaren heb ik mijn sport zien ontwikkelen en het is mooi om te zien dat dit door steeds meer partijen wordt opgepakt.

Nu hoop ik alleen dat ik net als de Ronde van Vlaanderen en de Strade Bianche ook de eerste Parijs-Roubaix voor vrouwen nog mag meemaken!

Deze column verscheen in Wieler Revue #3