Column | Grootste fietsergernis sinds corona: wandelaars op het fietspad

Skeeleraars, pubers met z'n drieën naast elkaar, onderwijl druk TikTokkend, elektrisch voortgedreven medemensen, mensen met honden; wij nobele wielrenners hebben het maar zwaar met wat we allemaal op ónze fietspaden aan andere gebruikers moeten tolereren - en uiteraard, maar dat is bijna overbodig om te zeggen, doen wij zelf helemaal nooooooooooit iets verkeerd, vooral niet als we in grote groepen rijden.

Ons geduld op de Nederlandse fietspaden wordt danig op de proef gesteld, want naast de groepen die ik hierboven al benoem, hebben we sinds de coronatijd in toenemende mate te maken met nóg een groep fietspadgebruikers die meent zich op ons territorium te moeten begeven.

En waar ik in de eerste alinea natuurlijk enigszins - of zelfs behoorlijk - ironisch ben, heb ik met die groep toch echt wel moeite. Want ik weet heus wel dat de fietspaden niet echt van wielrenners zijn, maar - en dit gaat misschien even hard aankomen bij sommige mensen - ik vind wel dat mensen die zich op zo een pad wagen en daarbij gebruik maken van een fiets een streepje voor hebben. Daar ben ik misschien een hele rare in...

Om de spanning wat uit de lucht te halen, misschien zo halverwege deze column maar eens even de groep benoemen op wie ik het gemunt heb: dat zijn... tromgeroffel... de fietspadwandelaars.

Ik wil deze groep niet meteen tot staatsvijand nummer één verklaren en op een enkele voetreis naar een goelag trakteren - vooral niet als het een enkele voetreis naar een goelag is waarnaartoe de route over een fietspad loopt. Maar ik merk toch dat me van het hart moet dat de groep wandelaars-die-denken-dat-het-fietspad-van-hun-is niet op heel veel sympathie van mij kan rekenen.

Sinds corona is een ommetje maken helemaal hot. Iedereen telt stappen alsof ze er de Nobelprijs voor de wiskunde mee gaan winnen. En dat stappen gebeurt dus massaal op het fietspad. Niet solo of keurig achter elkaar (want dan heb ik er geen enkel probleem mee). Nee, vaak gewoon lekker naast elkaar, niet oplettend keuvelend over koetjes en kalfjes - of nog gevaarlijker: in de anderhalvemetervariant, waarbij aan weerszijden van het fietspad één iemand loopt.

Nu zou ik me als gast op het fietspad überhaupt niet zo gedragen, maar het gekste is nog dat als je belt om erlangs te willen (jaja, ik heb sinds kort een bel; daar lees je onder deze column alles over) je regelmatig op cynische wijze de wind van voren krijgt. Hoe durf je als geëigende gebruiker van dit stuk asfalt mij te vragen aan de kant te gaan?!

Fietspadwandelaars, even dimmen graag! Jullie zijn welkom op ons territorium, maar ik hoop dat ik met deze column wel voor eens en altijd duidelijk heb gemaakt hoe de verhoudingen daar liggen. Wandel nederig!

Bekijk ook

Column | Ik heb sinds kort een bel op mijn racefiets en het voelt als een bevrijding

Onze redacteur ging overstag en gaat sindsdien tringelingend door het leven....