Column | Een hogere hartslag bij de olympische tijdrit dan dat ik ooit zelf op de fiets had

Drie jaar geleden beleefde onze redacteur voor de tv een van de mooiste wielermomenten die hij zich kan heugen. Tom Dumoulin kwam uit een diep dal, maar maakte een (achteraf korte) comeback. Hij richtte zich volledig op de olympische tijdrit van Tokio. Het werd een thriller. Niet voor het goud, maar wel voor het mooiste zilver dat er bestond. Onze redacteur beschrijft hoe hij die ochtend beleefde.

Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Het was alsof er meer dan een uur lang een grote kerkklok in mijn borstkas zich een weg naar buiten probeerde te zoeken, dwars door m'n ribbenkast. Het was niet te doen. De olympische tijdrit kostte me bijna m'n leven, maar het was het waard. Achteraf helemaal.

Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Dat klopt niet helemaal eigenlijk. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Zo bonkte - herstel - tomde mijn hart vanaf 8.56 uur Nederlandse tijd op die wat mij betreft wielerhistorische 28e juli van het jaar 2021.

Eerst ging het nog wel met dat hart, maar vanaf het moment waarop bleek dat Tom Dumoulin echt voor de medailles meedeed ging het harder tekeer dan toen ik de laatste kilometer van de Alpe d'Huez opreed.

Oké, halverwege was duidelijk dat goud er niet inzat in deze prachtige tijdrit. Maar man, dat secondenspel om de overige medailles. Ik heb het in mijn toch al lange carrière als wielrenkijker nog niet meegemaakt. En dat het om Tom Dumoulin ging, die ik de fijnste mens op aarde vind, maakte het er allemaal niet veel ontspannender op.

Tegen de tv aan blazen

Ik zat nog niet zelf met een stopwatch voor de buis. Maar ik heb wel tegen de tv aangeblazen toen Rohan Dennis en Stefan Küng binnenkwamen, om ze nog wat extra luchtweerstand te geven. Die laatste meters op dat circuit, het was tergend. De bordjes aftellen. Rekenen. Hoe lang doe je over 300 meter. Over 200 meter. Over 100 meter.

Het groen in een flits rood zien worden. En dat rood betekende zilver. Net als in Rio, maar dit Japanse zilver is zoveel mooier. De manier waarop en natuurlijk het verhaal van Tom. Dat ene beeld na afloop waarop hij vanonder gefilmd werd. Vochtige ogen. Bij Tom, maar ook bij mij.

Dit was wat mij betreft één van de mooiste wielerdagen ooit. Achteraf dan. Onderweg was het een martelgang voor me. Een beetje zoals bij een tijdrit waar na afloop blijkt dat je het mooiste zilver uit de wielergeschiedenis hebt gewonnen.