HomeColumnsColumn | Waarom het (vooral voor hemzelf) een zegen is dat Taco...

Column | Waarom het (vooral voor hemzelf) een zegen is dat Taco van der Hoorn weg moest bij Jumbo-Visma

Onze redacteur gunt veel meer renners dat hun contract bij Jumbo-Visma niet verlengd wordt. Lees hieronder zijn betoog.

Eind 2020 hing de profloopbaan van Taco van der Hoorn aan een zijden draadje. Jumbo-Visma verlengde zijn aflopende contract niet. Dat is achteraf bezien een geschenk uit de hemel geweest. Van der Hoorn kreeg immers op de valreep alsnog een contract in de World Tour bij Intermarché-Wanty-Gobèrt Materiaux.

Hilaire van der Schueren had na het aanwerven nóg een sponsor nog wat euro's liggen en kwam als de ware superheld die hij is – Hilaire tot the rescue voor alles profs die het bij de topploegen net niet redden! – over de brug. Taco kon een jaar lang lekker z'n gang gaan in dat lelijke fluorescerende shirt.

The rest is history, zou ik bijna schrijven. Maar omdat het zo mooi is, toch nog even wat meer dan die vier woordjes… Van der Hoorn bleef zowel in de Giro als de Benelux Tour een op hol geslagen peloton voor en boekte z'n eerste World Tour-zeges. Een superseizoen met overwinningen die bij veel wielerliefhebbers op het netvlies staan – met name die in de Giro was zo zenuwslopend spannend.

Stel dat ze bij Jumbo-Visma het talent van Van der Hoorn wél op waarde hadden geschat en hem contractverlenging hadden aangeboden.. Nou, dan had-ie toch maar mooi de sprint aangetrokken voor wat vierde plaatsen van Groenewegen in diezelfde rondes.

Ik snap dat Jumbo-Visma een goede w€rkg€ver is, maar toch raad ik veel meer renners van de Nederlandse ploeg de stap aan die Van der Hoorn noodgedwongen zette: sluit je aan bij het heerlijke vrijbuitersleger van Hilaire en verover de wielerwereld! Je mag er gewoon lekker fietsen in plaats van in een 'trein' te zitten.

Timo Roosen, Pascal Eenkhoorn, maar ook Koen Bouwman en Sam Oomen: check uit nu het nog kan. Verruil die Nederlandse supermarkt voor een Franse, verruil de superwetenschappelijke aanpak voor een ploegmanager die z'n masseurs nog lekker via een oproepje op Facebook bij elkaar probeert te scharrelen.

Dat fluorescerende pakje met tienhonderd sponsoren, maar een toch wat lager salaris moet je maar even voor lief nemen. Dat ben je snel vergeten als je met een fles prosecco op het Giro-podium staat om je overwinning op alle sprint- dan wel klassementstreinen van het peloton te vieren. Vraag maar na bij Taco.

Jumbo-Visma is een mooie ploeg en een zegen voor het Nederlandse wielrennen; het is alleen geen zegen voor sommige renners. Zeker als je er al een tijdje zit, kan een Hilaire in je leven heel bevrijdend werken.

Beeld: Cor Vos

Ontvang onze nieuwsbrief

Geen update meer missen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief!

Laatste artikelen

De vriendin van Tao Geoghegan Hart is… een Engels voetbalinternational (en ze is half Nederlands)

Het Nederlands Elftal voor vrouwen speelde gisteravond in Utrecht tegen Engeland. Oranje won met...

Onderzoeker podcast toont aan dat tests op mechanische doping zo lek als een mandje zijn: ‘Het is een gimmick’

Sinds het gerucht (met nadruk op gerucht) de ronde deed dat Fabian Cancellara in...

🎥 Helmenmerk Giro introduceert helm met… ingebouwde richtingaanwijzer

Het wielrennen blijft qua materiaal maar enorme sprongen maken. In het profpeloton rijden de...

Bruyneel over megafusie: ‘Schetst droevig beeld van de wielersport, maar ik begrijp de logica’

De wielerwereld is sinds zondagavond in de ban van een mogelijke fusie tussen Jumbo-Visma...

Meer zoals dit

Column | De perfecte EK-tactiek, ondanks bondscoach Loes Gunnewijk

Zaterdagmiddag stond ik met een biertje in de hand (ik was niet aan het...

Column | The fall of shame, iedere wielrenner heeft het meegemaakt: als een weerloze dominosteen met fiets en al vanuit stilstand tegen de vlakte  

Onze redacteur over wat iedereen met een racefiets heeft meegemaakt bij een stoplicht of iets dergelijks: de ingeklikte 'fall of shame' (en hij vraagt zich af of Mathieu van der Poel het in zijn jonge jaren ook heeft meegemaakt...)

Column | De plek waar Gino Mäder stierf: met z’n drieën zwijgen we, starend naar petjes, bloemen en een afgrond

Op doorreis naar de eindbestemming van mijn fietsvakantie eind augustus - de Mortirolo moest...