Ik krijg het woord bijna niet meer uit m’n toetsenbord – en gelukkig hoeft dat ook bijna niet meer. Maar ik kan nietr over het ene vrius schrijven zonder het andere even benoemd te hebben. Het…ccccc – kom op! – coronavirus.

Helaas kreeg ook de wielerwereld ermee te maken. Koersen afgelast. Koersen zonder publiek. Renners met mondkapjes. Renners die er soms nog steeds de naweeën van ondervinden.

Maar is er voor wielerliefhebbers ook een veel fijner virus. Het duikt al in november op, als het vorige seizoen net is afgelopen. Hoeveel dagen nog tot…

Patiënten hoesten de Haaghoek. Hun slijm ziet eruit als het slechtste stukje van de Kapelmuur. Het besmette bloed stuitert door de aderen zoals de renners over De Paddestraat.

In koortsdromen zien patiënten Dylan van Baarle met zes oren, een bril met glazen zo groot als het hoofd van Hilaire Van der Schueren en dijen zo dik als die van Harrie Lavreysen over De Jagerij jagen. Ze rillen als de renners die in O Gran Camiño door een sneeuwstorm moesten.

Dat is het Omloopvirus.

En er is maar één zalige remedie: een middagje in quarantaine op de bank, met José, Renaat, Karl en natuurlijk de renners en rensters als geneesheren. Hoeveel dagen nog tot… Nog één dag!