Column | Deze column gaat niet over Tom Dumoulin

Nadat Tom Dumoulin zaterdag bekendmaakte dat hij een - hopelijk tijdelijke - break neemt als profwielrenner vond ik dat ik daar een column over moest schrijven. Een mening over moest hebben. Van me moest laten horen. Dat vind ik nu niet meer en daarom gaat deze column niet over Tom Dumoulin.

Anders had hier een empathisch zinnetje gestaan waarmee ik Tom Dumoulin een hart onder de riem zou steken. Ik had hem dan sterkte gewenst in zijn zoektocht naar zichzelf. Mezelf kennende had ik het ook niet kunnen laten iets flauws te schrijven als 'misschien kan Tom Dumoulin nu gaan schansspringen'.

Gelukkig maar dat deze column niet over Tom Dumoulin gaat.

Het zou goed gekund hebben dat ik iets over Yvette Broch had geschreven. Het toeval wil dat de voormalig tophandbalster die ook met motivatie/mentale problemen kampte juist afgelopen weekend haar rentree maakte in de sporthal als handbalster. Ze had in haar break onder andere appels geplukt in Frankrijk en is inmiddels weer hartstikke gelukkig.

Die passage was dan bedoeld geweest om Tom Dumoulin - en de Nederlandse wielerliefhebber - wat perspectief te bieden.

Ik had zeker iets geschreven over de totale minkukel Bram Bakker, de psycholoog die zonder Tom Dumoulin ooit gesproken te hebben in De Telegraaf (in welke krant anders..) aan een psychoanalyse onderwierp en betoogde dat 'het probleem bij Tom Dumoulin veel dieper zit'.

Over zoveel amateurisme van een wetenschapper had ik me waarschijnlijk behoorlijk opgewonden. Het is voor dhr. Bakker maar goed dat deze column niet over Tom Dumoulin gaat.

Waarom gaat deze column eigenlijk niet over Tom Dumoulin?, hoor ik je toch een beetje denken. Nou, ik denk dat we Tom Dumoulin maar even een beetje met rust moeten laten, bedacht ik me zoëven, terwijl ik een nieuwsartikeltje aan het typen was met als inhoud dat Tom Dumoulin met Marcel Kittel had gebeld om zijn problemen te bespreken.

Begrijp me niet verkeerd, ik besef heus wel dat Tom Dumoulin op deze T-splitsing in z'n leven heus geen columnpjes van mij zal zitten te lezen. Maar toch voelt het wel goed om geen column over Tom Dumoulin te schrijven. Als signaal. Ofzo. Dat wij, degenen die níét Tom Dumoulin, zijn vriendin, vrienden, familie of hond zijn, even onze grote mond zouden kunnen houden.

Daarom dus deze column die niet over Tom Dumoulin gaat, al geef ik grif toe dat zijn naam wel wat vaak valt (16 keer) voor een column die niet over Tom Dumoulin (17) gaat. Misschien stiekem toch een beetje dan.