Column | Ik gooide het roer helemaal om voor mijn Giro-pooltje: dit is mijn nieuwe, revolutionaire selectiemethode...

Meedoen aan wielerspelletjes begon me steeds meer tegen te staan. Hele dagen was ik bezig met het samenstellen van een uitgebalanceerd team, en op dag één lagen er steevast minstens drie op de grond bij de eerste grote valpartij.

De spelletjes ontnamen me ook het plezier in naar wielrennen kijken. Ik lag niet meer lekker ontspannen te genieten van mijn lievelingssport, maar zat telkens spichtig naar het beeldscherm te koekeloeren of mijn mannetjes niet de slag gemist hadden en nog wel in de voorste groep zaten, en/of ze niet op het punt van lossen stonden.

Het roer om

Het roer moest om. Niet op zo'n revolutionaire wijze als een keurige boekhouder en kapster uit Zoetermeer die in Ik Vetrek hun biezen pakken om een B&B in midden-Frankrijk te beginnen dat zich toelegt op het bakken van tantrataarten of iets dergelijks, maar toch, het roer moest om.

Ik wilde weer van wielrennen genieten zoals het bedoeld is. Gewoon kijken en het laten gebeuren. Er is geen sport die daar beter voor geschikt is dan de wielersport. Wielersport ontvouwt zich. Er is geen stramien. Het is niet te voorspellen. Je moet je er aan overgeven.

En dat gaat niet als je steeds met de 20 punten die een negende plaats van Andrea Vendrame je op gaat leveren in je hoofd zit.

Totaal andere selectiemethode

Ik besloot nog wel aan de wielerspelletjes mee te blijven doen, maar het met mijn selectiemethode over een compleet andere boeg te gooien. Waarschijnlijk gaat deze methode me bijzonder weinig punten opleveren, maar ik vind het wel een methode die bij wielrennen past.

In het wielrennen gaat het namelijk wat mij betreft toch ook om de randzaken en de mooie verhalen bij de sport. Die wielerromantiek breng ik nu ook naar de wielerspelletjes toe. Met ingang van deze Giro bestaan mijn teams uit de tien mooiste namen die ik op de deelnemerslijst tegenkom op de startlijst.

De gebroeders Muurschilder

Ik ben erg in mijn nopjes met het team dat er nu staat voor deze Giro met deze nieuwe methode. Het was eerst nog wel even slikken toen Team Polti Kometa besloot om de Britse revelatie Paul Double thuis te laten, maar ik liet me niet kisten en speurde verder.

De kopmannen van mijn ploeg zijn wat mij betreft de broers Aurélien en Valentin Paret-Peintre. Paret-Peintre. Een naam die klinkt als een klok. Spreek het maar eens een paar keer uit. Aurélien Paret-Peintre. Het is een schilderij in letters. En dat is niet voor niets, want als je Google Translate erop loslaat blijkt Paret-Peintre Muur-Schilder te betekenen.

Tadej Pogacar klinkt ook best leuk...

Amanuel Ghebreigzabhier van Lidl-Trek is een no-brainer. Luke Plapp vind ik ook lollig. In Jenthe Biermans (Arkea-B&B) zit het woord bier. Torstein Træen allitereert heel lekker en ik spreek het uit als trein. Z'n Bahrain Victorious-ploegmakker Edoardo Zambanini heeft wel een beetje de Paret-Peintre-factor, maar dan op z'n Italiaans - helaas is een Zambanini volgens Translate geen bestuurder van een Zamboni of iets dergelijks.

Geen Double bij Polti Kometa, dan nog maar een allitererende Italiaan: Mirco Maestri. Van Andrey Amador (EF Education) weet ik dat hij voluit Andrey Amador Bikkazakova heet, vanwege zijn Russische moeder. Naam nummer negen.

En ach, Tadej Pogacar klinkt natuurlijk ook best leuk, dus die heb ik ook maar even aangevinkt...