Column | De kritiek op Tom Dumoulin is veel te makkelijk en ultiem luie-leunstoel-denken

Nog niet zo lang geleden kon je met een zevende plek in het algemeen klassement van de Tour de France in Nederland nog net niet rekenen op een rondvaart door de grachten - geheel in wielerstijl op een waterfiets natuurlijk. Daar zal winner Tom Dumnoulin absoluut geen behoefte aan hebben gehad, maar de tijden zijn ook veranderd.

Een zevende plek in de Tour doet de Nederlandse wielerliefhebber weinig meer na alle successen - niet die in het minst van Dumoulin zelf - van de afgelopen jaren. Ga maar na: Girowinst, podiumplekken in Giro en Tour, twee wereldtoppers in de massasprints en natuurlijk alleskunner Mathieu van der Poel die op gezette tijden het hele peloton op een hoop rijdt. Tel daar de oppermachtige Nederlandse vrouwen bij op en het is goed toeven voor de Nederlandse wielerliefhebber in zijn leunstoel.

En wat is er dan typisch Nederlands vanuit die leunstoel bij zoveel succes? Jazeker, als het even wat minder gaat meteen iemand meteen aan het spreekwoordelijke kruis nagelen. Dat is wat er toch wel gebeurde bij Tom Dumoulin, niet na zijn zevende plaats in de Tour, maar wel toen de tank in de Vuelta leeg was en hij niet meedeed voor winst. De kritiek werd er zeker niet minder op toen hij niet meer van start ging na de etappe van afgelopen dinsdag - understatement.

Van alle kanten tuimelden de luie-leunstoel-criticasters over elkaar heen (ook onder de posts van Wieler Revue op Facebook) om Dumoulin te kapittelen met hun op niks dan speculatie gebaseerde meninkjes en analysetjes. Van alles zag ik langskomen. Van 'aansteller' tot 'mentaal wrak die maar eens bij de psycholoog op de sofa moest gaan liggen'.

Dat Dumoulin 420 dagen geen coureur was vanwege een slepende knieblessure en een darmparasiet werd voor het gemak even vergeten - waarschijnlijk omdat ze geen idee hebben hoe het is om na zo'n lange periode weer terug te keren als topsporter (ik ook niet overigens).

Wie dat wel weet, is Dumoulin zelf; één van de meest open topsporters die Nederland rijk is. Hij verstopt zich zelden voor de pers, en komt dan ook nooit met obligate antwoordjes, maar is eerlijk - en soms ook keihard voor zichzelf. Ook in dit geval was hij duidelijk: het hele traject na de comeback was zwaar geweest en het lichaam zei nu even 'ho!'

'Maar wat kan die Dumoulin er nou helemaal van weten, wij weten het veel beter!', dacht een hele horde aan mensen die als ze 10 seconden lang de wattages zouden trappen die zelfs een vermoeide Dumoulin op z'n gemakkie een uur lang volhoudt waarschijnlijk al kotsend in de bosjes zouden liggen. En hoe reageerden die mensen eigenlijk op zijn Girowinst in 2017? Het zou me niet verbazen als ze toen vooraan liepen in de polonaise.

Daarom zou ik er, als Dumoulin straks hopelijk weer helemaal de oude is, er best een dagje internetgraven voor over hebben om de mensen die nu ongefundeerde kritiek hebben, dan snoeihard de mond te snoeren: terug in je mand! Of ja, luie leunstoel.